Σιγά σιγά, άρχισε να ξεθαρρεύει η ημέρα.

Εκείνη ζέσταινε τα ακροδάχτυλά της με αργές νωχελικές κινήσεις σε μια προσπάθεια να ξεπιαστεί από τον ύπνο. Μια γνώριμη σιωπηλή καλημέρα, ήταν η πρώτη προς την γνώριμη φίλη, εκείνης της μποέμισσας κεραμιδόγατας.

Πάνω και σήμερα, στην ροδιά να στέκει ευθυτενής, για το ημερήσιο καρτέρι.

«Ποιο σπουργίτι θα είναι το άτυχο σήμερα σκέφθηκε» η Χρυσηίδα και ένα αόρατο μαχαίρι σκάλισε, την πρόσφατη πληγή, που προσευχόταν σύντομα να ξεπεράσει.

Τον τελευταίο καιρό συνήθιζε να παρατηρεί όσους πέρναγαν από μπροστά της, ήταν ένα πρόχειρο παιχνίδι του μυαλού και των αισθήσεων, για να διασκεδάζει τον αγκυλωμένο χρόνο.

Λεπτομέρειες, ώρες κενές και σκόρπιες ελπίδες στο κάδρο, εκείνων των ημερόνυχτων. Σκόρπια συναισθήματα, εγκλωβισμένα ή και αναίτιοι χείμαρροι. Έμαθε να αγαπάει με πάθος και χωρίς αιτία έστω και λίγο καθυστερημένα, για τους λογικούς.

Τώρα ήξερε, ήξερε τι ήθελε, ήξερε τι νοσταλγούσε, ήξερε τι προσδοκούσε για τα ερχόμενα δειλινά και ανατολές. Ένα κομμάτι ουρανού και η επανεκκίνηση ήταν απλά εκεί.

«Η ψυχή αγαπά να δημιουργεί δεκανίκια» έλεγε η μάνα της και εκείνη την θεωρούσε αλαφροΐσκιωτη και συνάμα κυνική.

«Πού είσαι κυρά Μαρία, να δεις τα πάθη και τα παθήματα μου», σκεφτόταν και πάλι πάλευε να τεντωθεί μήπως και κατάφερνε να ξεμουδιάσει και να δροσίσει στιγμιαία την πυρωμένη πλάτη της.

«Χρυσηίδα πάλι φυλλομετράς ό,τι πετάει και κινείται στο πάρκο;»

«Καμιά πεταλούδα καινούργια έσκασε μύτη σήμερα;» είπε η Μαριάνθη ντυμένη στα κλασικά ολόλευκά της.

«Τίποτα, οι ίδιες και οι ίδιες στο τέλος θα σταματήσω να τις προσέχω, εάν δεν μου γνωρίσουν καμιά καινούργια φίλη τους», είπε και τα λόγια ακούστηκαν λίγο λαχανιασμένα μεταξύ του χαχανητού και της ανάσας.

Τα χαχανητά διαδέχτηκε ο γυάλινος κρότος του σπασμένου μάλλον βάζου, στην κουζίνα και μια φωνή σχεδόν χαρούμενη να τραγουδάει φάλτσα.

«Να δω τι θα μου αφήσεις από την προίκα σου, μέχρι να αναλάβω δράση πάλι», είπε η ωραία κοιμωμένη του γαλάζιου υπνοδωματίου, όπως χαριτολογώντας την φώναζε η ζημιάρα-φάλτσα, της κουζίνας.

«Εσύ δεν έλεγες ότι δεν έρχονται καινούργιες, στο πάρκο;

Ξέρεις γιατί; Απλά κατοικοεδρεύουν στην κουζίνα μας.

Ξέρεις τι έσπασα; Tην πιατέλα με τα τριαντάφυλλα, την είχα αφήσει με λίγο σιμιγδαλένιο χαλβά και γυρνώντας να μαζέψω, εφτά φτερωτές χόρευαν και βούταγαν ηδονικά σε ότι ζαχαρένιο ψίχουλο είχε μείνει.

Μετά μου λες εσύ, δεν σε μυρίζονται, συνωμοτείτε όλες παρέα υποψιάζομαι να με βάλετε στον ίσιο δρόμο ,της απαστράπτουσας κουζίνας»

Η Χρυσηίδα δεν σχολίασε είχε στυλώσει τα μάτια της, σε μια πορτοκαλοκόκκινη φτερωτή που με θρασύτητα και ζηλευτή ευελιξία γύρναγε πάνω από το πονεμένο κεφάλι της. Δεν την είχε ξαναδεί, προς στιγμή της φάνηκε ότι της έκλεισε και το μάτι. Μάλλον παρενέργειες των αναλγητικών και αυτές, μονολόγησε σιωπηλά και πού να πιάσουν οι καλοκαιρινές ζέστες.

Κούνησε με κόπο το μουδιασμένο αυχένα της και σκέφθηκε να πει στην ζημιάρα κόρη της, ότι αύριο που γιορτάζουν οι πεταλούδες και επίσημα, να πάει ένα πιατάκι καβουρντισμένο στάρι με όση ζάχαρη της είχε μείνει, στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας.

Σε κάνα μήνα επιτελούς θα αναλάμβανε καθήκοντα ξανά, μέχρι τότε δεν ήθελε να υπάρχουν εκκρεμότητες καρδιάς.

Οι φτερωτές και εκείνη είχαν αποκτήσει μια μεταφυσική επικοινωνία ,σχεδόν την κανάκευαν όλον αυτόν τον καιρό της στατικότητας και της εσωτερικής κινητικότητας.

Τελικά στα δύσκολα και στα εύκολα, όντως: Η ψυχή αγαπά να δημιουργεί δεκανίκια μονολόγησε και για πρώτη φορά μετά από μήνες κατάφερε μόνη, να αλλάξει πλευρό.

«Το πρώτο δώρο της άνοιξης ήρθε», σκέφθηκε και άρχισε να σφυρίζει έναν αγαπημένο ρυθμό καθώς η φτερωτή επισκέπτρια την είχε τρατάρει αυτό το θαύμα πριν προσγειωθεί πάνω στο στέρνο της!

«Τι σου κάνει ένα γαργαλητό και μια ελπίδα» μουρμούρισε ξανά και φώναξε στην κόρη να δυναμώσει και άλλο το χαρούμενο ταξίμι, που ακουγόταν από το ραδιόφωνο.

_

γράφει η Λένα Χρήστου