Πέτρινοι αητοί

Αγαπημένο χέρι

και μαχαίρι,

που κόβει τ’ άδικο

στα δυο να το μοιράσει,

κι έχει το κρίμα μέσα του ταμάχι.

Να μη σου λάχει!..

Κύκνοι τα μάτια σου

σε παγωμένη λίμνη,

ένα ταξίδι μέσα τους έχει φωλιάσει,

μα είναι ανήμπορη η ψυχή να τα εκφράσει.

Και πόσο λίγη!..

Κι ’ναι οι καρδιές

πέτρινοι αητοί, που δεν πετούνε,

στα τόσα χρόνια δεν τους άντεξε κλαράκι

μα με μυτιές το βράχο κάνουν λιθαράκι.

Για ’να μεράκι!..

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!