Αιώνιο κρίμα μας το ακάνθινο στεφάνι που φοράς,
ρακένδυτος, λερός, μια βουρκωμένη άνοιξη στο βλέμμα.
Τους δρόμους να σου φράζουμε με δάφνες, δεν περνάς.
Να σε στοιβάζουμε σε κάποιου Γολγοθά το άθλιο τέλμα.
Τα διψασμένα χείλη σου να βρέχουμε με όξος και χολή,
το αθώο αίμα στις πληγές σου να το πλένουμε με αλάτι,
σαν Φαρισαίοι ενδεδυμένοι με ηθική περιβολή,
σπέρνουμε τη φωτιά για να θερίσουμε τη στάχτη.
Χωρίς πατρίδα σέρνεσαι, μια εξόριστη πληγή,
η ύπαρξή σου έρμαιο στο χείλος της αβύσσου
κι εμείς οι πρωτομάστορες της κόλασης στη γη,
θεματοφύλακες πιστοί του επουράνιου παραδείσου.
Την τελευταία ελπίδα σου ποτίζουμε με ψεύτικους λυγμούς,
τη θλιβερή εικόνα σου ψηλά ανεμίζουμε, παντιέρα.
Με σύρματα τώρα υψώνουμε ακάνθινους φραγμούς,
να Σε ξανασταυρώνουμε απ’ την αρχή και κάθε μέρα.
_
γράφει η Βάσω Κώστογλου
Με σύρματα τώρα υψώνουμε ακάνθινους φραγμούς,
να Σε ξανασταυρώνουμε απ’ την αρχή και κάθε μέρα.
Προσωπικά αυτό το ποίημα Βάσω μου αγγίζει τις δικές μου ευαίσθητες χορδές και σκέψεις… Δε μπορώ να το σχολιάσω..μόνο την πραγματικότητά του νιώθω.. Καλό ξημέρωμα..
Καλό ξημέρωμα Μάχη.
Είναι φορές που κάτι σε αγγίζει τόσο έντονα και σε καθηλώνει, που είναι αδύνατον να εκφραστείς με λόγια…με το ποίημά σας μου συμβαίνει αυτό ακριβώς…. Την καλημέρα μου..
Είναι η πραγματικότητα που έχει καθηλώσει το βλέμμα μας, τη φωνή μας, τη σκέψη μας. Και αυτή τη φορά δεν είναι μια απομακρυσμένη πραγματικότητα στο χώρο ή στον χρόνο που μπορούμε να την αγνοήσουμε. Όσο και αν νίπτομεν τας χείρας μας το αίμα θα τα βάφει. Καλημέρα σας κυρία Ρουμελιώτη.
Πονάει το ποίημά σας σήμερα… οι λέξεις του αγκάθια απ’ αγκάθινο στεφάνι, αλμυρό νερό πάνω σε πληγή! Η αλήθεια του ποιητή, απέναντι στο ψέμα των φαρισαίων αυτού του κόσμου! Μπράβο σας!!! Συγκινήθηκα και συμπορεύτηκα με τις σκέψεις και την αγωνία σας!
Λένε πως όλοι εμείς που γράφουμε κρατάμε στα χέρια ένα μαστίγιο, μόνο που πρώτα το δοκιμάζουμε στην πλάτη μας.Καλό σας βράδυ κ. Ντούπη.