Πίσω από ακάνθινους φραγμούς

Δημοσίευση: 29.03.2016

Ετικέτες

Κατηγορία

Αιώνιο κρίμα μας το ακάνθινο στεφάνι που φοράς,

ρακένδυτος, λερός, μια βουρκωμένη άνοιξη στο βλέμμα.

Τους δρόμους να σου φράζουμε με δάφνες, δεν περνάς.

Να σε στοιβάζουμε σε κάποιου Γολγοθά το άθλιο τέλμα.

 

Τα διψασμένα χείλη σου να βρέχουμε με όξος και χολή,

το αθώο αίμα στις πληγές σου να το πλένουμε με αλάτι,

 σαν Φαρισαίοι ενδεδυμένοι με ηθική περιβολή,

 σπέρνουμε τη φωτιά για να θερίσουμε τη στάχτη.

 

Χωρίς πατρίδα σέρνεσαι, μια εξόριστη πληγή,

η ύπαρξή σου έρμαιο στο χείλος της αβύσσου

κι εμείς οι πρωτομάστορες της κόλασης στη γη,

θεματοφύλακες πιστοί του επουράνιου παραδείσου.

 

Την τελευταία ελπίδα σου ποτίζουμε με ψεύτικους λυγμούς,

τη θλιβερή εικόνα σου ψηλά ανεμίζουμε, παντιέρα.

Με σύρματα τώρα υψώνουμε ακάνθινους φραγμούς,

να Σε ξανασταυρώνουμε απ’ την αρχή και κάθε μέρα.

 

_

γράφει η Βάσω Κώστογλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Φωτιά

Φωτιά

Μη με κρατάς! Θέλω να πάω κοντά. Τυφλώνομαι απ’ την ομορφιά της. Πρέπει να την αγγίξω κι ας γίνω ανάμνηση στη δίνη της. Είναι η σωτηρία μου. Η αρχή και το τέλος των πάντων.Καρδιά από πέτρα, χέρια και πόδια φτιαγμένα από χαλάζι. Τί να σου κάνουνε κι αυτά;...

Φωτιά

Έως το τίποτα

Σκιάχτρα μορφές Έρχονται και ταράζουν τα όνειρά μου Η διέξοδος μέσα μου Ομίχλη απέραντη   Ταξίδια ανείπωτα Ανατριχιάζουν στο βλέμμα μου Ψιλά γράμματα οι λέξεις Στη συμφωνία θανάτου   Σιωπή απόλυτη Συμπαραστάτης στο πλάι μου Και βήματα μετρημένα...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Φωτιά

Έως το τίποτα

Σκιάχτρα μορφές Έρχονται και ταράζουν τα όνειρά μου Η διέξοδος μέσα μου Ομίχλη απέραντη   Ταξίδια ανείπωτα Ανατριχιάζουν στο βλέμμα μου Ψιλά γράμματα οι λέξεις Στη συμφωνία θανάτου   Σιωπή απόλυτη Συμπαραστάτης στο πλάι μου Και βήματα μετρημένα...

Όνειρα γραμμένα σε δίσκους

Όνειρα γραμμένα σε δίσκους

Τα θυμάμαι εκείνα τα τραγούδιαόνειρα καλοκαιρινά, αγκαλιές κάτω από τ' άστρα.Θυμάμαι την μελωδία, το στίχο, τον ρυθμόθυμάμαι, θυμάμαι την ζεστασιά και το σ' αγαπώ. Να τ' οι δίσκοι, να και τα όνειρα μαςκάθε μελωδία ξεχωριστή, όπως και κάθε μέραμια μελωδία...

Η ελιά

Η ελιά

           Μεγάλη παρηγοριά φίλε μου το γράψιμο. Σου κρατάει απίστευτη συντροφιά. Έτσι και γράψεις στο χαρτί - ή όπου αλλού δεν έχει σημασία- αυτά που σου βαραίνουν το μυαλό και την καρδιά, πάει περίπατο η όποια μοναξιά σου. Αν δε παράλληλα, τα όσα σου...

6 σχόλια

6 Σχόλια

  1. Μάχη Τζουγανάκη

    Με σύρματα τώρα υψώνουμε ακάνθινους φραγμούς,
    να Σε ξανασταυρώνουμε απ’ την αρχή και κάθε μέρα.

    Προσωπικά αυτό το ποίημα Βάσω μου αγγίζει τις δικές μου ευαίσθητες χορδές και σκέψεις… Δε μπορώ να το σχολιάσω..μόνο την πραγματικότητά του νιώθω.. Καλό ξημέρωμα..

    Απάντηση
  2. Άννα Ρουμελιώτη

    Είναι φορές που κάτι σε αγγίζει τόσο έντονα και σε καθηλώνει, που είναι αδύνατον να εκφραστείς με λόγια…με το ποίημά σας μου συμβαίνει αυτό ακριβώς…. Την καλημέρα μου..

    Απάντηση
    • vaso kostoglou

      Είναι η πραγματικότητα που έχει καθηλώσει το βλέμμα μας, τη φωνή μας, τη σκέψη μας. Και αυτή τη φορά δεν είναι μια απομακρυσμένη πραγματικότητα στο χώρο ή στον χρόνο που μπορούμε να την αγνοήσουμε. Όσο και αν νίπτομεν τας χείρας μας το αίμα θα τα βάφει. Καλημέρα σας κυρία Ρουμελιώτη.

      Απάντηση
  3. Σοφία Ντούπη

    Πονάει το ποίημά σας σήμερα… οι λέξεις του αγκάθια απ’ αγκάθινο στεφάνι, αλμυρό νερό πάνω σε πληγή! Η αλήθεια του ποιητή, απέναντι στο ψέμα των φαρισαίων αυτού του κόσμου! Μπράβο σας!!! Συγκινήθηκα και συμπορεύτηκα με τις σκέψεις και την αγωνία σας!

    Απάντηση
    • vaso kostoglou

      Λένε πως όλοι εμείς που γράφουμε κρατάμε στα χέρια ένα μαστίγιο, μόνο που πρώτα το δοκιμάζουμε στην πλάτη μας.Καλό σας βράδυ κ. Ντούπη.

      Απάντηση

Υποβολή σχολίου