Κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια σου τα πάντα σκοτεινιάζουν. Δεν έχεις αίσθηση του χρώματος και αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, κάθε ώρα που αποφασίζεις να αφεθείς στις σκέψεις σου, κλείνοντας τα μάτια. Το μαύρο για μένα είναι ένα χρώμα που συμβολίζει τη ζωή μου από την ημέρα της γέννησης μου. Με αυτό γεννήθηκα και πλάι του συνεχίζω να ζω. Δεν είναι εύκολο. Η αξία του χρώματος αποκτά άλλη διάσταση όταν είναι εκείνο που λείπει από τη ζωή σου. Δεν είναι μόνο το ότι το μαύρο επικρατεί στην καθημερινότητα μου, είναι και ότι συνυπάρχω μαζί του αρμονικά σε κάθε στιγμή της. Τα πάντα γύρω μου στα μάτια κάποιου άλλου, θα φαντάζουν δραματικές σκηνές βγαλμένες από αμερικάνικη ταινία που απώτερο σκοπό της αποτελεί το προσωπικό κέρδος. Προβάλλοντας τέτοιες σκηνές, μόνο η ίδια η χώρα αναδεικνύεται.

Δεν σου γράφω, όμως, για αυτό τον λόγο. Δεν ξέρω καν γιατί σου γράφω. Δεν πρόκειται να τα διαβάσεις ποτέ. Οι σκέψεις του μυαλού μου θα αποτυπωθούν απλά σε ένα κομμάτι χαρτί δίχως κάποιον παραλήπτη. Είναι αξιοθρήνητο. Ίσως και λυπητερό. Το κορίτσι της μπούρκας προσπαθεί να δραπετεύσει από τα φανταστικά δεσμά του. Τι σκέφτεσαι γι' αυτό; Ίσως, αυτή τη φορά εκτιμήσεις περισσότερο τις απολαύσεις που απλόχερα σου προσφέρει η ζωή.

Φαντάζομαι εσύ πάντα θα είχες κάποιον δίπλα σου. Κάποιον να σε ακούει και να σου συμπαραστέκεται. Θα σου πω ένα μυστικό... Μην το πεις, όμως, σε κανέναν... Για μένα η ζωή δεν ήταν πάντα έτσι. Οι φορές που αισθάνθηκα μόνη στη μάχη για την επιβίωση, δεν ήταν λίγες. Ένιωθα την ψυχή μου να ραγίζει σαν γυαλί κάθε φορά που έπρεπε να ξεπεράσω κάποιο εμπόδιο δίχως κάποιον συμπορευθεί. Μόνη στο δωμάτιο μου να κρυφοκοιτάζω από το παράθυρο τα παιδιά της γειτονίας να παίζουν και να γελάνε, ήταν ένα μαχαίρι που στριφογύριζε στις πληγές της καρδιάς μου κάθε στιγμή...

Δεν είμαι σε θέση να απευθύνω ευθύνες σε κανέναν για την συγκεκριμένη κατάσταση. Έχω, όμως ανάγκη την βοήθεια σου, αλλά εσύ δεν μπορείς μου την προσφέρεις. Γιατί ζω στην αυταπάτη που η ίδια δημιούργησα... Τον μόνο λόγο που μπορώ να εντοπίσω είναι, επειδή κόρεσα την πραγματικότητα που ζω. Τα δεσμά της μπούρκας είναι εξαιρετικά ισχυρά δίχως να είμαι σε θέση να τα σπάσω.

Ακόμα θυμάμαι το πρώτο μου ταξίδι στην γειτονική Ελλάδα. Ήταν αποκαρδιωτική η συμπεριφορά των κατοίκων της στο διαφορετικό που κουβαλούσα. Από την πρώτη στιγμή που μου ανακοινώθηκε το ταξίδι μας, είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα. Πάντα ήθελα να γνωρίσω νέους πολιτισμούς και λαούς. Ακόμα αυτό επιθυμώ. Όμως, φοβάμαι. Η εμπειρία μου στην Ελλάδα ήταν αρκετά δυσάρεστη, ώστε να πιστεύω πως δεν θα ξαναδεχτώ την αντίστοιχη αντίδραση. Εσύ φοβάσαι το διαφορετικό; Διότι περί φόβου πρόκειται.

Νομίζω πως είσαι σε θέση να φανταστείς τον λόγο για τον οποίο θέλω να ταξιδέψω όσο πιο πολύ μπορώ. Από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η μπούρκα θα με συνοδεύει καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου, ένιωσα έναν πανικό. Ποτέ δεν ήμουν σύμφωνη σε αυτή την παράδοση. Οι γονείς μου με αποκαλούσαν «επαναστατικό πνεύμα», αλλά κάθε φορά που τους εξέφραζα την γνώμη μου περί του συγκεκριμένου θέματος, πάντα με επέπλητταν, λέγοντας μου πως πρέπει να συμμορφωθώ με τους κανόνες αλλιώς οι συνέπειες που συνεπάγονται θα είναι πραγματικά σκληρές. Ακόμα και η ίδια μου η αδελφή με θεωρούσε παράλογη.

Τώρα πια, την περισσότερη ώρα της μέρας την αξιοποιώ στο δωμάτιο μου, με την βοή των δεικτών του ρολογιού να βάζουν φρένο στις σκέψεις μου, προσπαθώ να σε ενημερώσω για όλα εκείνα τα μπερδεμένα συναισθήματα που κατοικούν στην ψυχή μου. Με συγχωρείς για το αν καμιά φορά οι σκέψεις μου αποτυπώνονται στο χαρτί με ομιχλώδη σειρά, αλλά όσα έχω την ανάγκη να σου εκμυστηρευτώ, ξεπετάγονται από το μυαλό μου σα μικρά παιδιά που τους στερούσαν για πολλή ώρα την ευκαιρία να παίξουν και τρέχοντας ορμητικά προσπαθούν να βρουν την κρυμμένη μπάλα.

Η πρώτη μου μέρα στο σχολείο στριφογυρίζει ακόμα στο μυαλό μου. Η ανάμνηση της λυτρωτική. Θυμάμαι το πρώτο κορίτσι με το οποίο αντάλλαξα «καλημέρα». Ναζλί την φώναζαν. Ήταν χαριτωμένη και διατεθειμένη για κάθε συζήτηση. Η φιλία μας κράτησε σε όλα τα χρόνια του δημοτικού. Μετά οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Εκείνη, με την οικογένεια της, μετακόμισαν στην Σμύρνη. Την μέρα που το έμαθα, ένιωσα την καρδιά μου να διαλύεται. Ένα κομμάτι της έφευγε και δεν μπορούσα να το αποτρέψω. Αν και ήμαστε αρκετά μικρές και οι δύο είχαμε συνειδητοποιήσει πως μας ένωνε ένας ισχυρός δεσμός. Μοιραζόμασταν κομμάτια ψυχής. Δυστυχώς όμως, αυτό κράτησε ελάχιστα.

Έφυγε και η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Τα υπόλοιπα χρόνια που ήμουν αναγκασμένη να παρακολουθώ τα μαθήματα του σχολείου, αντιπροσώπευα την έννοια της μοναξιάς και της μιζέριας. Υπήρχαν άτομα τα οποία είχαν όλη την καλή διάθεση να μοιραστούν μαζί μου λίγες στιγμές από την ώρα τους. Το πρόβλημα ήμουν εγώ. Δεν άντεχα να βρίσκομαι περικυκλωμένη από ορδές ανθρώπων. Ο λόγος δεν ήταν μόνο η αποχώρηση της Nazli, η βαθύτερη αιτία βρισκόταν μέσα μου. Ωστόσο, δεν μπόρεσα να την ανακαλύψω, παρά τις προσπάθειές μου. Ακόμα και με σένα, παραμένω μόνη. Δεν θα μπορέσω ποτέ να σε συναντήσω. Είσαι απλά δημιούργημα της φαντασίας μου αλλά με συντροφεύεις εδώ και αρκετό καιρό. Μέχρι τώρα δεν το έχει κάνει κανείς. Δεν τον είχα αφήσει εγώ; Ο ίδιος δεν ήθελε; Δεν ξέρω. Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Μόνη να περιμένω να βραδιάσει ώστε να κουλουριαστώ κάτω από τα σκεπάσματα και να αρχίσω τη μελωδία της λύπης με νότες σπαραγμού.

Τώρα πια δεν κλαίω τόσο συχνά. Τα βράδια μου άλλαξαν με την συντροφιά της αδελφής μου. Εκείνη αποφάσισε πως θέλει να δεθούμε περισσότερο σαν αδελφές. Νομίζω πως αντικρίζει τον εαυτό της ως ψυχοθεραπεύτρια μου αλλά δεν τολμώ να της φέρω αντίρρηση. Πιστεύει πως μπορεί να με βοηθήσει. Έχω κατάθλιψη, λέει και χρειάζομαι νέους φίλους. Δεν σε έχει γνωρίσει γι' αυτό το λέει. Όμως, και ούτε πρόκειται. Έχω αποδεχτεί το γεγονός πως πάσχω από κατάθλιψη αλλά η πρότασή της για νέους φίλους μου παγώνει τη ψυχή. Δεν αντέχω ούτε στην ιδέα να μιλήσω με κάποιον άλλον πέρα από εσένα. Φαντάζει αξιολύπητο. Εσύ, που απλά κατοικείς στα κατάλοιπα της φαντασίας μου, έχεις καταφέρει να με επηρεάζεις με τρόπο που κανείς ποτέ πριν δεν τα είχε καταφέρει. Ούτε καν η αδελφή μου.

Με εκείνη, βέβαια, δεν ήμαστε ποτέ δεμένες. Έχουμε κοινό αίμα αλλά ποτέ δε το μοιραστήκαμε. Καρδιές που ποτέ δεν ενώσαμε. Σα μεγαλύτερη που είναι, πίστευε πως πρέπει να με προστατεύει από τα «δεινά του κόσμου», όπως εκείνη τα αποκαλούσε. Όμως, ακόμα δεν έχω καταλάβει ποια είναι εκείνα τα «δεινά» από τα οποία χρειάζομαι προστασία. Δεν μου το διευκρίνισε. Ακόμα και στο δικό της μυαλό αυτά τα «δεινά» είναι ανύπαρκτα. Απλά ήθελε να παίξει τον ρόλο του σούπερ ήρωα, όπως σε εκείνα τα κινούμενα σχέδια που βλέπαμε με τις ώρες. Παρ' όλο που δεν χρειάστηκε να ενεργοποιήσει ποτέ τις «υπερφυσικές της δυνάμεις», όσο ακόμα ήμουν μικρή, ένιωθα το πέπλο της προστασίας της να πέφτει απαλά πάνω μου και τυλίγοντας με να μου προσφέρει την πολυπόθητη θαλπωρή που αναζητούσα σα παιδί.

Όλα αυτά, όταν ακόμα χρειαζόμουν την βοήθεια κάποιου να περάσω στον απέναντι δρόμο. Τώρα πια, τα καταφέρνω και μόνη μου. Ο δρόμος, ωστόσο, έχει μεγαλώσει και χρειάζεται να σταθώ στις μύτες για να αντικρίσω το τέλος του. Είναι μακρύς. Θέλω να φτάσω στην άλλη του άκρη. Από εκεί και μετά δεν υπάρχει τίποτα. Σκοτάδι. Κενό. Θέλω να εξερευνήσω και αυτόν τον κόσμο. Κρύβει και εκείνος μαγικά πράγματα τα οποία είμαι περίεργη να ανακαλύψω. Δεν έχω αποφασίσει, βέβαια, με ποιόν τρόπο θα φτάσω εκεί. Για το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ είναι πως θα το επιχειρήσω μόνη μου. Δεν σκοπεύω να παρασύρω κανέναν μαζί μου.

Εσύ έχεις σκεφτεί ποτέ να περάσεις στον απέναντι δρόμο; Μα τι λέω; Εσύ έχεις τα πάντα, δεν σου λείπει τίποτα. Εγώ από την άλλη, ίσως βρω όλα όσα στερήθηκα σε αυτόν τον δρόμο. Ίσως και νιώσω πιο οικεία. Ίσως εκεί να είναι το πραγματικό μου σπίτι. Θα το ανακαλύψω κάποια στιγμή. Θα εξακολουθώ να σου γράφω. Τουλάχιστον θα προσπαθώ. Στο υπόσχομαι. Ακόμα και τις καινούργιες μου εμπειρίες με σένα θα τις μοιράζομαι. Δεν πρόκειται να σε ξεχάσω. Θα κατοικείς για πάντα στην καρδιά και την φαντασία μου. Ξέρω πως δεν πρόκειται να φύγεις τόσο εύκολα. Το μυαλό μου είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Όλα τόσο μπερδεμένα αλλά συγχρόνως αρμονικά συνδεδεμένα και εγώ στην μέση να προσπαθώ να βρω την άκρη από το κουβάρι. Μην ανησυχείς, όμως, θα έρθει η στιγμή που θα καταφέρω να αποδεχτώ την πραγματικότητα και να ξεφύγω από τον λαβύρινθο που η ίδια δημιούργησα.

Έχω παρατηρήσει πως κάθε δύο ώρες η μητέρα μου χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου με την πρόφαση πως θέλει να με ρωτήσει αν χρειάζομαι κάτι. Την στιγμή, όμως, που περνάει το κατώφλι της πόρτας, το βλέμμα της γίνεται πιο ανήσυχο και εξεταστικό, σα να προσπαθεί να μου αποσπάσει όλα τα μυστικά που κρύβω μέσα μου. Με καρφώνει με την ματιά της και εγώ μεταμορφώνομαι στον Ίκαρο και τα φτερά μου λιώνουν κάτω από το πυρώδες βλέμμα της. Πάντα με φόβιζε. Την έβλεπα σαν τον κακό λύκο του παραμυθιού και εγώ σαν την κοκκινοσκουφίτσα προσπαθούσα να της ξεφύγω. Υπήρχαν στιγμές, βέβαια, που μετατρεπόταν στην πιο τρυφερή μητέρα του κόσμου και μας έκανε να νιώθουμε ξεχωριστές. Όμως, αυτές οι στιγμές ήταν ελάχιστες. Μου λείπει εκείνη η μητέρα. Πολλές φορές νιώθω πως εκείνη η μορφή της είναι απλά δημιούργημα της φαντασίας μου. Ωστόσο, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να εναρμονιστώ στο πραγματικό της πρόσωπο.

Εσύ τι σκέφτεσαι για όλα αυτά; Σε ξέρω ελάχιστα και σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα σου έχω εκμυστηρευτεί κομμάτια του εαυτού μου που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τα εμπιστευόμουν σε κάποιον. Δεν έχω αποφασίσει, όμως, αν σε έχω πλάσει στο μυαλό μου με όψη κοριτσιού ή αγοριού. Αν ήσουν κορίτσι θα μου θύμιζες την Ναζλί και δεν θα το ήθελα. Έχει φύγει από την ζωή μου αρκετά χρόνια και η οποιαδήποτε ανάμνησή της με σκοτώνει. Από την άλλη αν ήσουν αγόρι, ίσως να αισθανόμουν κάποια συστολή στο να σου εκφράσω όσα είναι φυλακισμένα στα μύχια της ψυχής μου. Παραδόξως, όμως, συνάμα με αυτή την ντροπή ίσως να ένιωθα και μία ασφάλεια. Από ό,τι μπορείς να καταλάβεις δεν μου επιτρέπεται η συναναστροφή με άτομα του αντίθετου μου φύλου. Κάθε φορά που οι γονείς μου με έβλεπαν να αναπτύσσω κάποιου είδους συζήτηση με κάποιο αγόρι, οι συνέπειες στο σπίτι ήταν αρκετά δυσάρεστες. Με κυριότερη την απομόνωση. Οπότε, το αποφάσισα. Θα είσαι αγόρι. Με αυτόν τον τρόπο θα επιβεβαιώσω και τον χαρακτηρισμό μου από τους γονείς μου ως «επαναστατικό πνεύμα».

Ίσως κάποια στιγμή, αυτό το γράμμα καταλήξει στα χέρια κάποιου ο οποίος να μην μπορεί να εκτιμήσει την αξία όλων αυτών των σειρών. Δεν γνωρίζω ποιος θα είναι αυτός που θα το διαβάσει, αλλά θα ήθελα να είναι η αδελφή μου. Εκείνη μόλις διαβάσει όλα αυτά, το πιθανότερο είναι να κάψει αυτό το πολύτιμο κομμάτι χαρτιού. Θα ήθελα να το κάψει. Να το εξαφανίσει με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν ντρέπομαι για όσα γράφω γιατί γνωρίζω πως συγκροτούν ολόκληρη την πραγματικότητα μου. Απλά δεν αφορούν κανέναν. Είναι θέματα προσωπικά που η ίδια έχω αποφασίσει να τα μάθεις μόνο εσύ. Η άλλη περίπτωση είναι να το ανακαλύψει η μητέρα μου. Αν το βρει εκείνη πες της, πως αν και δεν την ένιωσα ποτέ ως μητέρα, την αγαπαώ γιατί είναι εκείνη που με έφερε σε αυτόν τον κόσμο. Βέβαια, από την άποψη αυτή ίσως θα έπρεπε να την μισώ γιατί με έφερε σε έναν κόσμο γεμάτο βάσανα, στερήσεις, εξαθλίωση και «μαύρο». Το «μαύρο», που όπου και να κοιτάξω είναι εκεί αδημονώντας να το επισκεφτώ.

Καθισμένη καθώς είμαι στην καρέκλα του γραφείου μου, περιμένω με ανυπομονησία να βραδιάσει. Όχι για να περιπλανηθώ στους δρόμους της λύπης και της απελπισίας αλλά για να περάσω επιτέλους στον απέναντι δρόμο. Το αποφάσισα. Απόψε το βράδι θα πάω. Ο τρόπος ακόμα άγνωστος αλλά δεν μπορώ να περιμένω ούτε μία μέρα παραπάνω. Αυτή η διαδρομή είναι τόσο ελκυστική που μου είναι αδύνατο να αντισταθώ. «Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν». Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε δίκιο. Δεν μπορείς να ζεις τη ζωή σου με ένα πειρασμό να στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό σου. Πρέπει να παραδοθείς με όποιο κόστος και αν συνεπάγεται η αυτοσυγκράτηση σου. Αυτό θα επιχειρήσω και εγώ απόψε. Θα ανέβω στο τραίνο που προορισμός του είναι η απέναντι όχθη της ζωής. Σε λίγη ώρα βραδιάζει και ακόμα στροβιλίζεται το μυαλό μου με την σκέψη του τρόπου με τον οποίο θα φτάσω στην τελική στάση της ζωής μου.

Το αποφάσισα και η κατάλληλη ώρα δεν άργησε να σημάνει. Το νιώθω. Δεν πονάω και αυτό με ανακουφίζει. Από μικρή που ήμουν, ο πόνος με φόβιζε, ωστόσο δεν κατάφερα να του αντισταθώ. Ολόκληρη η ζωή μου κατακλείστηκε από την παρουσία του. Το φυτό που στολίζει το δωμάτιο μου από τότε που γεννήθηκα δεν είναι και τόσο αθώο θέλει να φαίνεται. Οι γονείς μου ήθελαν να το εκριζώσουν αλλά δεν τους άφησα, διότι γνώριζα πολύ καλά τι τις ιδιότητες του. Το όνομα του θανάσιμη κερασιά. Στην αρχή η γεύση του είναι τόσο γλυκιά, μετά απλώς ξεχύνεται διάχυτα στο σώμα σου επιτελώντας το σκοπό του. Το παράδοξο είναι πως μπορώ και σε βλέπω. Δεν είναι δυνατό να σε βλέπω. Δεν είσαι καν αληθινός. Πώς γίνεται να με συντροφεύεις στις τελευταίες μου στιγμές;

Το λευκό φως που απλώνεται μπροστά μου είναι απίστευτα εκτυφλωτικό και συγχρόνως τόσο ελκυστικό. Δεν μπορώ να αντισταθώ. Η διαδρομή του φωτός τόσο λυτρωτική. Χάνομαι στην θέα του και εσύ μένεις πίσω. Μην φεύγεις. Ακολούθησέ με. Δεν μπορώ πλέον να σε δω. Έφυγες και δεν υπάρχεις πια. Σα σκόνη στον άνεμο περιπλανιέσαι ψάχνοντας την κατάλληλη στιγμή να ξαποστάσεις το κουρασμένο σου κορμί σε λιμέρια που μόνο εσύ ξέρεις να συχνάζεις. Σε αυταπάτες που εμείς οι άνθρωποι δημιουργούμε και εσύ διατεθειμένος έρχεσαι να συνεχίσεις να κρατάς τα ηνία των παιχνιδιών που η φαντασία μας επινοεί. Παρ' όλα αυτά σε νιώθω ακόμα δίπλα μου. Νιώθω την συντροφιά σου να με τυλίγει σαν ζεστή κουβέρτα, έτοιμη να καταλαγιάσει τον χειμώνα της ψυχής μου… Κλείνω τα μάτια και συνειδητοποιώ πως τίποτα από όσα έζησα δεν ήταν πραγματικά. Εδώ ανήκω. Εδώ είναι το σπίτι μου. Κι εσύ, όμως; Εσύ που μέσα μου κομματιασμένος κατοικείς πόσο αληθινός είσαι;

_

γράφει η Κάλλη Κωνσταντινοπούλου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!