Τα μαλλιά σου σαν στάχυα μοιάζουν κάτω από τον ήλιο.
Στην πεδιάδα των ματιών σου, όλα ανθίζουν καθώς έρωτας τα βρέχει.
Τα κυματιστά σου χείλια στέκουν γαλήνια στην άπνοια των φιλιών μας.
Κι αυτή η καυτή ανάσα σου πύρινα ψελλίζει σ Αγαπάω.
Καίει τις εκστάσεις μου.
Πυρκαγιά σαν με φιλάς.
Το κορμί σου ηλιόλουστη μέρα όταν ξυπνάς,
και θυμωμένη θάλασσα καθώς τα χείλια μου ταξιδεύουν στα νερά σου.
Τα δάχτυλά σου σαν φθινοπωρινά φύλλα στροβιλίζονται πάνω στο σώμα μου.
Κι εγώ με τα μάτια κλειστά,
στέκω γυμνός μπρος σε αυτή την πανδαισία.
_
γράφει ο Γιάννης Πανδρεμένος
Τρυφερό και ολάνθιστο το ποίημα σας Γιάννη!!!
Σας ευχαριστώ πολύ Ελένη.
Σας ευχαριστώ πολύ Ελένη. Η ζωή είναι που ανθίζει τα λόγια
Υπέροχο!
Σε ευχαριστώ πολύ Σοφία.