Δεν θυμάμαι τη μέρα. Μπορεί να ήταν Πέμπτη, ή Παρασκευή. Αλλά για εμένα ήταν από τις ομορφότερες της ζωής μου. Είχαμε συναντηθεί στην παραλία και καθόμασταν αγκαλιασμένοι στη βρεγμένη άμμο. Δεν θυμάμαι τι φορούσες, μόνο το άρωμά σου μου έχει μείνει. Μπλεγμένο με την αλμύρα της θάλασσας, με έκανε να ταξιδεύω κι ας βρισκόμουν στη στεριά. Δεν θυμάμαι αν μιλούσαμε ή όχι. Η σιωπή καμιά φορά είναι ο καλύτερος πρόλογος. Εκείνη η φλύαρη σιωπή σου πάντα με μάγευε. Τα μάτια σου έλαμπαν και μέσα τους καθρέφτισα τα δικά μου. Οι καρδιές μας συντονίστηκαν σε έναν ξέφρενο ρυθμό. «Απόψε έχει φεγγάρι», μου είπες. Σου χαμογέλασα. Με αγκάλιασες πιο σφιχτά και ένας αναστεναγμός σου με έκανε να μπλέξω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά σου. Δεν θυμάμαι για πόσο μείναμε έτσι. Νόμιζα ότι αποκοιμήθηκα κι ονειρευόμουν. Μέχρι που ένιωσα τα χείλη σου στα δικά μου. Και έναν ψίθυρο στ’ αυτί μου. «Σ’ αγαπώ!».  Και είχε το πιο όμορφο φεγγάρι. Δεν ξέρω τι ώρα ήταν. Σίγουρα, πανσέληνος και κάτι.

_

γράφει η Νίκη Αλπού