3 μήνες που χωρίσαμε. 3 μήνες και 9 δευτερόλεπτα.
Μου λείπεις.
Παράτησα το σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Γύρισα στην πατρίδα μου, την Κρήτη. Μ’ έπνιγαν οι αναμνήσεις βλέπεις. Μ’ αρρώσταιναν. Αναζητούσα παντού τη μυρωδιά σου. Σε όλες τις γωνιές του μυαλού μου ήσουν εσύ. Μια εικόνα καρφωμένη στην ψυχή μου, τα δακρυσμένα σου μάτια.
Συγγνώμη…
Με νίκησε ο φόβος μου βλέπεις. Με τσαλαπάτησε. Σ’ ερωτεύτηκα τόσο δυνατά που φοβήθηκα. Φοβήθηκα το χάσιμο του εαυτού μου. Φοβήθηκα ψυχή μου, τον ίδιο τον έρωτα. Άμαθος ήμουν βλέπεις στο μοίρασμα της ψυχής.
Πονάω…
Σε μια γωνιά, η ψυχή μου ζαρωμένη περιμένει τη δική σου...
Σ’ αγαπάω.
Η ζωή μου είναι άδεια μακριά σου. Προσπαθώ κάθε μέρα να γεμίσω το κενό που άφησε η απουσία σου. Τώρα στο νησί, άρχισα ξανά να φωτογραφίζω. Παιδιά και ηλικιωμένους κυρίως, γιατί πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται η χαρά και η σοφία της ζωής.
Κατάλαβα πως ο μόνος δρόμος που αξίζει να ακολουθούμε στη ζωή μας, είναι ο δρόμος της καρδιάς μας. Τίποτε άλλο δεν είναι αρκετά σημαντικό.
Άργησα.
Τον νίκησα τον φόβο, αλλά έχασα εσένα.
Η πανσέληνος πήρε τη μορφή σου σήμερα. Η θάλασσα μου στέλνει το άρωμά σου.
23 Αυγούστου, 00.15.
Σου τηλεφώνησα.
Δεν απάντησες.

-

γράφει η Νικολέτα Βασιλειάδου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!