Εκεί στης μοναξιάς της τη σπηλιά
στης γειτονιάς της την απόκρημνη γαλήνη
απόκοσμη στου φάρου την πλαγιά
φέγγει ψηλά στον ουρανό απτόητη η σελήνη
Στ’ αστέρια της αυγής μονολογά
μέσα στην άμμο της απέραντης σιγής
το δάκρυ ταραγμένο στη θάλασσα κυλά
κρυμμένα μυστικά θλιμμένης γης
Τα χρόνια της ακμής την προσπερνούν
σαν βιάζεται το γήρας χειμώνες να σκορπίσει
την άνοιξη, το θέρος της ζωής της αψηφούν
το φως του φθινοπώρου εκλιπαρεί για να κρατήσει.
_
γράφει η Ελένη Λουκά
0 Σχόλια