Πάνω στην άμμο την χρυσή φτιάχνω έναν κύκλο να περιβάλλω της ψυχής μου την ηχώ να μην αρπάξουν οι Σειρήνες απ' τον ήλιο και από τον Αύγουστο τα τόσα σ αγαπώ Η θάλασσα ακούει την φωνή μου της άπειρης αλήθειας μου το φως το κύμα συναντά την αίσθηση μου και γίνεται του...

Νιότη που ζεις για μια φοράφεύγει σαν άνεμος γοργάτο χρόνο δεν γυρίζειςφραγμούς δεν του ορίζειςΓεμάτος όνειρα αγνάφιλόδοξα και σθεναράτον κόσμο θα μπορούσεςμε μιας να κατακτούσεςΜε δύναμη και σιγουριάψυχή και σώμα μια γροθιάτον κίνδυνο αγνοούσεςκι αθάνατος...

Εκεί στης μοναξιάς της τη σπηλιάστης γειτονιάς της την απόκρημνη γαλήνηαπόκοσμη στου φάρου την πλαγιάφέγγει ψηλά στον ουρανό απτόητη η σελήνηΣτ' αστέρια της αυγής μονολογάμέσα στην άμμο της απέραντης σιγήςτο δάκρυ ταραγμένο στη θάλασσα κυλάκρυμμένα μυστικά...

~Καμπιέλο~ (στην παλιά πόλη της Κέρκυρας) Μια γειτονιά στης πόλης τη καρδιά αιώνες τώρα του Καμπιέλου η ζεστασιά η ιστορία του μεγάλη και αρχαία πολιτισμών γεννήματα σπουδαία Στα αθάνατα αρχοντικά μια άνοιξη μυρίζει παλιά η αρχιτεκτονική, μεσαίωνα θυμίζει στέκουν γερά...

      Αθήνα πόλη ακοίμητη, ακλόνητη παθώνδιαχρονική κι ασίγαστη στο διάβα των καιρώντα ιστορικά μνημεία σου, ανθρώπων διδαχήτο φως σου στην υφήλιο, θαύμα που διαρκείΕιρήνης όραμα περνάς, σοφίας ιαχήτου Περικλή η εποχή χρυσού αιώνα αυγήφιλόσοφοι στη γη σου,...

Ζωντανός οργανισμόςστην δίνη λεκτικών δονήσεων.Ελεύθερη δόμηση σκέψεων και στοχασμώνΧείμαρρος συναισθημάτων και λέξεωνμε τακτές ή απρόβλεπτες εκβολές στο σύμπαν μιας απείθαρχης και απρόβλεπτης νόησης.Λυτρωτική διέξοδος από την περιπλάνηση στον λαβύρινθο...

Είσαι ο δικός μου κόσμος, σαν όνειρο γλυκό στις σκοτεινές τις μέρες μου, αστέρι φωτεινό στις γκρίζες άδειες ώρες, στις κρίσεις του θυμού ο ήλιος που θα φέρει την άνοιξη παντού Είσαι λιμάνι της χαράς, ο κεραυνός της λύπης στους κρύους τους χειμώνες, ζεστής φωλιάς ο...

Με σκυθρωπό το βλέμμα σουπήρες δειλά το δρόμο σουάφησες πίσω μια καρδιάπου συνεχίζει να πονάΚράτα φυλακτό για το ταξίδισκέψη να έχεις συντροφιάπως δεν ξέχασαν τα χείλητα στερνά σου τα φιλιάΜια λυπημένη άνοιξημου κράτησες για έκπληξηκι αυτός ο γκρίζος...

Εκεί ερειπωμένο στην άκρη του δρόμου κλειστά παραθύρια κι αράχνες του τρόμου  μαυρισμένοι οι τοίχοι, του χρόνου σημάδια απουσίες φωνάζουν, ανθρώπων ρημάδια.   Ζωές, σκηνές, μιλιές κι αισθήματα  πάντα πιστό σε μια πορεία χωρίς συνθήματα κάθε σημείο του...