Ψυχές που μένουν για πάντα κοντά μας  νιώθουν και μένουν βαθιά στην καρδιά μας  τον κόσμο βλέπουν και στέκουν  μπροστά μας  φύλακες Άγγελοι συχνά στα όνειρά μας    Στους ουρανούς κατοικούν και αισθάνονται  περιπλανώνται παντού και δεν χάνονται  σμήνη ιπταμένων...

Ο πίνακας μιας μέρας σου. Πλάσε χαρά, πλάσε ζωή, αξίες και ομορφιά η αύρα σου θ’ αγγίξει ανθρώπους πιο βαθιά ωραία συναισθήματα στη σύνθεση μιας μέρας πομπός ελπίδας, άνοιξης, στο φάσμα μιας εσπέρας. Το κάδρο των αισθήσεων γέμιζε με αγάπη μια θάλασσα χαμόγελα στου ουρανού τον χάρτη.

Ο πίνακας μιας μέρας σου. Πλάσε χαρά, πλάσε ζωή, αξίες και ομορφιά η αύρα σου θ’ αγγίξει ανθρώπους πιο βαθιά ωραία συναισθήματα στη σύνθεση μιας μέρας πομπός ελπίδας, άνοιξης, στο φάσμα μιας εσπέρας. Το κάδρο των αισθήσεων γέμιζε με αγάπη μια θάλασσα χαμόγελα στου ουρανού τον χάρτη.

Ο πίνακας μιας μέρας σου. Πλάσε χαρά, πλάσε ζωή, αξίες και ομορφιά η αύρα σου θ’ αγγίξει ανθρώπους πιο βαθιά ωραία συναισθήματα στη σύνθεση μιας μέρας πομπός ελπίδας, άνοιξης, στο φάσμα μιας εσπέρας. Το κάδρο των αισθήσεων γέμιζε με αγάπη μια θάλασσα χαμόγελα στου ουρανού τον χάρτη.

Ο πίνακας μιας μέρας σου. Πλάσε χαρά, πλάσε ζωή, αξίες και ομορφιά η αύρα σου θ’ αγγίξει ανθρώπους πιο βαθιά ωραία συναισθήματα στη σύνθεση μιας μέρας πομπός ελπίδας, άνοιξης, στο φάσμα μιας εσπέρας. Το κάδρο των αισθήσεων γέμιζε με αγάπη μια θάλασσα χαμόγελα στου ουρανού τον χάρτη.

Σύμφωνα με έναν παλιό μύθο, οι τρεις αυτές υπεραιωνόβιες ελιές του Πανοχωριού ήταν κάποτε τρεις πολύ αγαπημένες και δεμένες μεταξύ τους αδελφές. Η Αρετή η μεγαλύτερη, η Ευδοκία και η Ανθή η μικρότερη, οι οποίες ζούσαν σε ένα παραδεισένιο μέρος, στις χαμηλές πλαγιές...

Στου Φθινοπώρου την αρχή ήρθε μια μπόρα, μια βροχή οι αστραπές φέραν βροντές απ του ουρανού τις απειλές   Πάει το ζεστό το καλοκαίρι φύγαν της αγάπης τα πουλιά ορφανό μένει τ’ αγέρι να φυσάει στην αμμουδιά   Στην άμμο πάνω την ψιλή περνάει ένα κύμα με ορμή...

Της κοινωνίας τα στραβά που μας πονούν της απληστίας τα δεινά που αδικούν της πείνας των πολέμων συμφορές ανήμπορων ανθρώπων οι κραυγές   Πώς θά ρθει η άνοιξη στη γη η αγάπη θα θεριέψει αυτούς τους άγριους καιρούς ποιος θα τους ημερέψει   Της ζωής οι αγωνίες...

Πάνω στην άμμο την χρυσή φτιάχνω έναν κύκλο να περιβάλλω της ψυχής μου την ηχώ να μην αρπάξουν οι Σειρήνες απ' τον ήλιο και από τον Αύγουστο τα τόσα σ αγαπώ Η θάλασσα ακούει την φωνή μου της άπειρης αλήθειας μου το φως το κύμα συναντά την αίσθηση μου και γίνεται του...