Παράλληλες τροχιές σε μια κοινωνία που αλλάζει δραματικά, δύο άνθρωποι που ζουν ταυτόχρονα στον ίδιο τόπο αλλά σε άλλο μέρος και με αφορμή αυτές τις δύο διαφορετικές περιπτώσεις μπόρεσε ο συγγραφέας να ξεδιπλώσει όλη την ιστορία της ελληνικής Μεταπολίτευσης από το 1974 και εντεύθεν.
Ο Σπύρος ξεκινάει από την Ξάνθη του 1970 για να καταλήξει στην Αθήνα του σήμερα. Υπέροχες, τρυφερές και νοσταλγικές αναμνήσεις από ένα παιδί που μεγάλωσε στην επαρχία την εποχή της γέννησης της τηλεόρασης και της παντοδυναμίας του ποδοσφαίρου. Ματωμένα γόνατα, κοπάνες, σταδιακή ωρίμανση, στη συνέχεια η Αθήνα. Η αφήγηση θα έλεγα ότι είναι αρκετά αδύναμη και μακροσκελής, όμως εμπλουτισμένη από τα ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά και αθλητικά γεγονότα δίνει στο βιβλίο μια άλλη διάσταση, αυτήν των μυθιστορηματικών αναμνήσεων. Με πολύ καλή πένα, με καλογραμμένη ψυχογράφηση του ήρωα και των γύρω του, ο συγγραφέας έδωσε ένα πολύ καλό στίγμα των προηγούμενων, σημαντικών για τη σύγχρονη Ιστορία, δεκαετιών, μπλέκοντάς το με μυθιστορηματική πλοκή και μεγαλώνοντας μπροστά στα μάτια του αναγνώστη τον Σπύρο.
Η Άννα, το ερωτικό κομμάτι του βιβλίου, αφηγείται τη ζωή της κι εκείνη σε πρώτο πρόσωπο από το 1975 ως τη στιγμή που θα γνωριστεί με τον Σπύρο, αλλά όχι με τον συνηθισμένο και αναμενόμενο τρόπο. Η ιστορία της Άννας μου άρεσε λιγότερο γιατί είχε υπερβολικά πολλές περιγραφικές σκηνές, το κομμάτι της αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά τον έρωτα και τις σχέσεις που δοκίμασε ώσπου να εμφανιστεί στη ζωή του πρωταγωνιστή μας. Αν τη δω παρ’ όλ’ αυτά συμπληρωματικά ως προς την αφήγηση του Σπύρου, καταλαβαίνω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ανθρώπινο σώμα (ο Σπύρος, και με την έννοια της άθλησης, μιας και ο Σπύρος διαπρέπει σταδιακά στον στίβο, και με την έννοια της κίνησης, της δράσης) και μυαλό (η Άννα), που δίνει το συναίσθημα στο σώμα, το κατευθύνει, τσακώνεται με την καρδιά κλπ.
Επομένως, με μια πρώτη ματιά, έχουμε τις παράλληλες ιστορίες ενός άντρα και μιας γυναίκας, λίγο παραπάνω λεπτομερείς από ό,τι θα έπρεπε, όμως γεμάτες ιστορικές απεικονίσεις και πλούσια ψυχογραφήματα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση είδα τη γέννηση, ενηλικίωση και ολοκλήρωση δύο ανθρώπων και μιας χώρας, που έζησαν ζωές παράλληλες και δε δίστασαν να αλληλεπιδράσουν, είτε για καλό είτε για κακό. Στις σελίδες που μας χάρισε ο κύριος Ραυτόπουλος υπάρχει λογοτεχνικό ταλέντο, υπάρχει δυνατή γραφή και υπάρχει πλούσιο παρελθόν γεμάτο εφαλτήρια για ένα νέο μυθιστόρημα. Οι «Παράλληλες τροχιές» είναι μια καλή εγγύηση για κάτι διαφορετικό και απαιτητικό.
0 Σχόλια