«Παραπλάνηση» τιτλοφορείται το νέο μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη, το δεύτερο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με ήρωες την αστυνόμο Τρύπη και την ομάδα της,. Σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, προσκαλεί τον αναγνώστη σε ένα ενδιαφέρον mind game και ένα χωρίς ανάσα λογοτεχνικό ταξίδι.

Μετά τις κακές κριτικές για το τελευταίο του βιβλίο, ο συγγραφέας Ιωάννης Πατρίκιος νιώθει την έμπνευση να τον έχει εγκαταλείψει. Θέλοντας να επανακάμψει με κάτι πολύ δυνατό, ψάχνει να βρει ένα φρικιαστικό έγκλημα που θα του δώσει την απαραίτητη έμπνευση για να γράψει. Η Άρτεμις Βάλενταλ είναι μια ψυχολόγος με την οποία έρχεται σε επαφή ο Πατρίκιος, προκειμένου να τον βοηθήσει με τις ιδέες του και το χτίσιμο του ψυχολογικού προφίλ των ηρώων του.

Η μακάβρια εύρεση ενός γυναικείου πτώματος από την αστυνομία, από το οποίο ο δολοφόνος έχει αφαιρέσει την καρδιά, φαίνεται πως ξυπνάει την έμπνευση του συγγραφέα, ο οποίος αρχίζει να γράφει πυρετωδώς. Και με κάθε δολοφονία που ακολουθεί, φαίνεται ότι τροφοδοτείται περισσότερο η φαντασία του Πατρίκιου. Το περίεργο, όμως, είναι ότι στο γραπτό του όχι απλά περιγράφονται οι δολοφονίες και τα θύματα με κάθε λεπτομέρεια, αλλά αυτό γίνεται πριν αυτές συμβούν! Και ενώ ο συγγραφέας αρνείται κάθε κατηγορία, η Βάλενταλ -που έχει αναπτύξει τη δική της εμμονή μαζί του- φοβάται όλο και περισσότερο ότι έχει όντως κάποια ανάμειξη στους φόνους.

Η αστυνόμος Τρύπη και η ομάδα της αναλαμβάνουν να ξεδιαλύνουν αυτή την υπόθεση, μία από τις πιο αποτρόπαιες που έχουν αντιμετωπίσει στην καριέρα τους· έχουν να αντιμετωπίσουν έναν αδίστακτο serial killer, που δείχνει να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά τους και να μη σταματά μπροστά σε τίποτα. Τα στοιχεία δεν θα αργήσουν να τους οδηγήσουν και στον συγγραφέα Ιωάννη Πατρίκιο. Είναι πράγματι αυτός ο δολοφόνος των γυναικών ή όλοι τους έχουν μπλεχτεί στα δίχτυα μιας άκρως καλοστημένης παραπλάνησης και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται; Και τι ρόλο παίζει σ’ όλο αυτό μια παράξενη σκιά, που φαίνεται να παρακολουθεί τον δράστη;

Ο συγγραφέας στήνει μια καλοδουλεμένη ιστορία με έντονα νουάρ στοιχεία, αλλά και αμιγώς ελληνικό «αστυνομικό» άρωμα. Μια υπόθεση ζοφερή και σκοτεινή, που συνήθως διαβάζουμε από ξένους εκπροσώπους του είδους και που συμπλέκεται αρμονικά με εκείνα τα -πάντα εκφραστικά- στοιχεία της ελληνικής πραγματικότητας που χαρακτηρίζουν τα βιβλία του κ. Αζαριάδη και τα κάνουν ακόμα πιο προσιτά στο αναγνωστικό κοινό. Ουσιαστικά, ο συγγραφέας παίζει με τον αναγνώστη ένα παιχνίδι μυαλού που φαίνεται να βρίσκεται συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού, ισορροπώντας στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, με τις συνεχείς εξελίξεις και τις ανατροπές του να αλλάζουν διαρκώς τα δεδομένα. Σε αυτή την ιστορία, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και κανείς δεν είναι αυτό ακριβώς που δείχνει. Καταιγιστική πλοκή, γρήγοροι ρυθμοί και κινηματογραφική ματιά προσθέτουν επίσης στη σφιχτή δομή αυτού του καλοδουλεμένου αινίγματος που ψάχνει τη λύση του.

Οι αναγνώστες που είναι ήδη εξοικειωμένοι με τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα θα συναντήσουν ξανά εδώ τη γνωστή ομάδα του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής, με την αστυνόμο Τρύπη να είναι πάντα επικεφαλής της. Χαρακτήρες που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, διαφορετικές προσωπικότητες με προτερήματα και ελαττώματα που τους κάνουν ανθρώπινους και ρεαλιστικούς, ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Όλοι μαζί αποτελούν μια αδιάσπαστη ομάδα, κρίκους της ίδιας αλυσίδας, και στον καθένα δίνεται ο ανάλογος χρόνος και χώρος στην αφήγηση. Οι υπόλοιποι ήρωες που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη υπόθεση από τη μία τροφοδοτούν τους ήδη γνωστούς μας με μπόλικο υλικό για σκέψη και συζήτηση, ενώ από την άλλη με την ξεχωριστή τους προσωπικότητα καταφέρνουν να ιντριγκάρουν τον αναγνώστη, παίζοντας μαζί του ένα ιδιότυπο κρυφτό. Θα συναντήσουν ακόμα οι αναγνώστες εικόνες, ήχους, καταστάσεις, συμπεριφορές και γραφικές φιγούρες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, που τόσο έξυπνα γνωρίζει να συμπεριλαμβάνει στην αμιγώς αστυνομική πλοκή ο συγγραφέας, όπως και κοινωνικά φαινόμενα που μαστίζουν την εποχή μας: το trafficking γυναικών, το μεταναστευτικό, τον κόσμο (και υπόκοσμο) της νύχτας, με τους ιδιαίτερους κανόνες του και τον νόμο της σιωπής… Θέματα που όλοι (ανα)γνωρίζουμε αποτυπώνονται από τον συγγραφέα με πολλές φορές ωμό ρεαλισμό, αλλά και την απαραίτητη διακριτικότητα.

Η αφήγηση εναλλάσσεται κάθε τόσο από τριτοπρόσωπη σε πρωτοπρόσωπη, με τον Πατρίκιο και τη Βάλενταλ να παίρνουν τη σκυτάλη από την αστυνόμο Τρύπη και τους συνεργάτες της, αλλά και τον δολοφόνο. Καθένας από τους ήρωες παραθέτει τη δική του οπτική, τις πιο μύχιες σκέψεις και τα πιο βαθιά του συναισθήματα. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος που το ίδιο γεγονός περιγράφεται με διαφορετικούς τρόπους, το πώς βλέπει ο καθένας όσα συμβαίνουν, πόσες διαφορετικές μεταξύ τους απόψεις αποτυπώνονται από τη συγγραφική πένα, ουσιαστικά δίνοντας ξεχωριστή πνοή, ψυχή, παλμό και φυσικά την απαραίτητη αμεσότητα στον εκάστοτε ήρωα. Επιπλέον ενδιαφέρον παρουσιάζει η αποτύπωση της ψυχολογίας ενός συγγραφέα που επιθυμεί να γράψει το επόμενο best seller από έναν συγγραφέα – ποιος καλύτερος για να ψυχολογήσει εις βάθος έναν… ομότεχνο (έστω και λογοτεχνικό/φανταστικό);

Ο τίτλος του βιβλίου, «Παραπλάνηση», δικαιώνεται από την αρχή ως το τέλος του. Γιατί όχι μόνο οι ήρωες προσπαθούν να παραπλανήσουν σχετικά με τα κίνητρα και τη συμπεριφορά τους, αλλά και ο συγγραφέας να παραπλανήσει τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία στιγμή, κλείνοντάς του συνεχώς το μάτι και διασκεδάζοντας κάθε φορά που εκείνος νομίζει πως έχει βρει τη λύση του γρίφου. Όχι· αυτή έρχεται μόνο όταν ο δημιουργός του το αποφασίσει. Κι έτσι διατηρούνται οι παλμοί στα ύψη και το μυαλό σε εγρήγορση, μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία λέξη.