«…Ούτε φιλοδοξία τρέφω, ούτε επιθυμία. Η φιλοδοξία μου δεν είναι να είμαι ποιητής. Είναι ο δικός μου τρόπος να είμαι μόνος…» Με τις λέξεις αυτές του Fernando Pessoa, έκλεισε πριν λίγους μήνες ο Χρήστος Δασκαλάκης τη συνέντευξή μας για τοβιβλίο.net.
Ο ποιητής, ένας άνθρωπος που αγαπά τις λέξεις, ένας ονειροπόλος που με στίχους απλούς και μελωδικούς σε ταξιδεύει στη σιωπή και τη μελαγχολία. Τα ποιήματά του εκπέμπουν έντονα συναισθήματα μοναξιάς, φυγής και θλίψης, σε μια προσπάθεια αυτοκριτικής και αναζήτησης της αλήθειας. Η αυτοβιογραφική του ποίηση αναδεικνύει τους φόβους αλλά και τις ελπίδες του. Το σκοτάδι και το φως, η λατρεμένη του πατρίδα, ο έρωτας, η απώλεια και τ’ αγαπημένα του πρόσωπα. Τα ποιήματά του έχουν δύναμη, είναι δρόμος και ταξίδι μαζί και πάνω απ' όλα είναι λιτά κι όμορφα, χωρίς καμία προσπάθεια επιτηδευμένου εξωραϊσμού που τις περισσότερες φορές φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Χρήστος Δασκαλάκης σίγουρα είναι μια ιδιαίτερη παρουσία για το λογοτεχνικό παρόν της Ελλάδας. Και το μέλλον, το επόμενό του βήμα δηλαδή, ένα παραμύθι, όπως μας δήλωσε στη συνέντευξή του.
Πριν από λίγο καιρό, μέσα Ιουλίου, σε μια όμορφη και αισθαντική βραδιά ποίησης παρουσιάστηκαν οι δύο ποιητικές συλλογές του στην ταράτσα του Ιστορικού Αρχείου-Μουσείου Ύδρας. «Η στιγμή που θα φεύγω» και «Χιλιόμετρα», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Στοχαστής».
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον ποιητή να μας ταξιδέψει σε κείνη τη μέρα...
Κυριακή 13 Ιουλίου.
«Η στιγμή που θα φεύγω» και τα «Χιλιόμετρα» για πρώτη φορά θα επέστρεφαν στο τόπο όπου γράφτηκαν, στο τόπο ο οποίος με ενέπνευσε, στο τόπο που αποκαλώ Σπίτι μου.
Δύο βιβλία, δύο ποιητικές συλλογές, τέσσερεις συνομιλητές και πολλά ερωτηματικά σχετικά με τον αριθμό των επισκεπτών στο χώρο. Το ίδιο βράδυ, ο τελικός του Μουντιάλ αποτελούσε το μεγαλύτερο φόβο και ανταγωνιστή μας…
Η ώρα σχεδόν εννέα το βράδυ. Από τη ταράτσα του φωταγωγημένου Μουσείου της Ύδρας που μας φιλοξενούσε, η θέα ήταν μαγική, τα συναισθήματα ανάμικτα, συγκίνηση, άγχος και ταυτόχρονα χαρά που ένα ακόμα όνειρο γινόταν πραγματικότητα...
Μια ώρα μετά, κοιτώντας στο βάθος το σκοτάδι , προσπαθούσα να μη εστιάσω το βλέμμα μου στο κοινό, προσπαθούσα να κρύψω τη συγκίνηση μου, προσπαθούσα να μαζέψω τις δυνάμεις μου για να μπορέσω με τη σειρά μου να πω δυο λέξεις και να απαγγείλω δύο ποιήματα.
Μια δημοσιογράφος, η Ελένη Χριστοδούλου, μια Ιστορικός, η Ντίνα Αδαμοπούλου, μια φιλόλογος, Η Γιάννα Πετροχείλου και ακόμα μία, η Μαρία Μαρσέλου, ήταν η συντροφιά μου και οι άνθρωποι που μίλησαν για εμένα και τα βιβλία μου. Η πρώτη, διευθύντρια και εκδότρια της πρώτης εφημερίδας που έπιασα ποτέ στα χέρια μου, της «Φωνή της Ύδρας», η δεύτερη, διευθύντρια του Ιστορικού Αρχείου - Μουσείου Ύδρας, του μοναδικού ζωντανού οργανισμού του νησιού μας χάρη στις δικές της δεξιότητες, η Τρίτη, παλιά συμμαθήτρια μου από τα πρώιμα χρόνια του Δημοτικού μέχρι αυτά του Λυκείου και η τέταρτη, καθηγήτρια και των δύο μας ως μαθητές και διευθύντρια πλέον του Λυκείου Ύδρας. Το κοινό, το αναγνώρισα όταν πλέον δακρυσμένος, δεχόμουν τις χειραψίες τους και όλες αυτές τις όμορφες λέξεις που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά και θα έπρεπε να είχαμε μάθει να ψελλίζουμε πιο συχνά μεταξύ μας. ..
Η ώρα σχεδόν 11 το βράδυ όταν είπαμε τη τελευταία καληνύχτα και υπόγραψα τα τελευταία βιβλία. Το άγχος μου για το Μουντιάλ είχε περάσει. Η ποίηση είχε κερδίσει.
Πόσο παρήγορο πράγμα αλήθεια…
Τι θυμάμαι πιο έντονα από εκείνη τη βραδιά? Την αίσθηση πως όλοι ήμασταν μια μεγάλη αγκαλιά, μια ομάδα, μια όμορφη παρέα.
Από εκείνες τις παρέες που δεν έχουν χρώματα, δεν έχουν διαφορές, δεν έχουν ρόλους, έχουν μόνο ανοιχτό μυαλό, αγάπη και ανθρωπιά…
Και ευχαριστώ όλη αυτή την υπέροχη παρέα, που στήριξαν με την αγορά των βιβλίων, τους 
σκοπούς τους Μουσείου Ύδρας, μιας και όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις τόσο εκείνης της βραδιάς όσο και στη συνέχεια από το πωλητήριο του μουσείου, θα πήγαιναν υπέρ των σκοπών ανάπτυξης του.
Όταν παίρνεις πρέπει και να δίνεις, με είχαν μάθει οι γονείς μου, και εκείνη τη βραδιά, βρήκα τη δική μου ευκαιρία εμπράκτως, να προσφέρω και εγώ κάτι μικρό στο τόπο που με ενέπνευσε και μου πρόσφερε όσο κανένας άλλος.
Εύχομαι να αξιωθώ να κάνω το ίδιο και στο μέλλον…
Χρήστος Δασκαλάκης.
0 Σχόλια