Να ‘σαι, παιδί μου, χορευτής

και πιάσε τη Ζωή μαζί της

να χορέψεις ως ο αποσπερίτης

θέλγει την πούλια ολονυχτίς.

Το σκοτάδι μην το φοβηθείς.

Στόχεψε μ’ ακρίβεια το κορμί της

και μην σ’ αγχώνουν οι χοροί της.

Το νέο βήμα πιάνε ευθύς

και πάνω του χόρευε τις στροφές σου.

Θα ‘χει ο χορός σου και καθίσματα,

λάθη κι αποτυχίες όλες δικές σου.

Να αποφεύγεις τα σταλίσματα,

για να προλάβεις κάτω απ’ τα μαγνάδια

να διακρίνεις όλα τα σημάδια

που δίνουν στη Ζωή τα χαρίσματα.

Μην περιμένεις από αυτή

μήτε χαμόγελα μήτε και χάδια,

μα κοίταζε μες στη γυαλάδα

που κρύβει το μάτι το γλυκύ.

Λιθάρια το ποδάρι ας πατήσει,

και πίκρες θα σκοντάψεις όμως μη

σταθείς, γιατί είν’ ωραία η Ζωή 

και δειλούς δεν θ’ αγαπήσει.

_

γράφει ο Γιάννης Σταύρου