Ένας χτύπος κι είσαι εκεί,
κάπου ανάμεσα στο χαλάζι
που με μανία χτυπά το τζάμι μου,
κάπου ανάμεσα στα πρωτοβρόχια
κι εκείνες τις καταιγίδες
που ήρθαν αργότερα,
όταν η σιωπή αντιλαλούσε στο παλιό μας δάσος.
Πολίτης μιας καινούριας γης
κι ακόμη ένας τρελός επαναστάτης
δε σε χωράει το χώμα που πατάς,
η Μάνα Γη
κι εκείνη η ανάδοχη,
παιδί που ξαγρυπνά τις νύχτες
με αριθμούς για συντροφιά
σε μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται.
Μετράς τα άστρα
όπως κάθε ονειροπόλος,
ελπίζοντας πως μια μέρα
θα βρεις την πατρίδα σου,
κάπου ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
της αιώνιας γαλήνης.
Αναρωτιέμαι αν ποτέ υπήρξες
αν ήσουν εκείνη η ουράνια μελωδία
που συνόδευε τα όνειρά μου!
Ίσως κάποια άνοιξη, χρόνια μετά
ο άνεμος σου ψιθυρίσει το τραγούδι μου..
_
γράφει η Κωνσταντίνα Παγώνη
0 Σχόλια