Άλλαζα με το νου τις εικόνες.
Έβαλα μια αχτίδα να χρυσίζει στα μαλλιά
έναν μεγάλο δρόμο που έχει μονάχα ορίζοντα 
σε μάτια αγαπημένα.
Έβαλα τα χρώματα της αρεσκείας μου στα ξερά φύλλα
και ένα ποτάμι να κόβει στα δυο το σώμα.
Δε μου ήταν δυσάρεστο να σκέφτομαι τη γελοιότητα 
του μισού εαυτού μου
να τρέχει στο παρελθόν και στο μέλλον
μα να μην στέκεται στο παρόν.
‘Εχω επίγνωση της περηφάνειας μου.
Δεν κοιτώ κάτω, κοιτώ ψηλά και αλλάζω το τοπίο.
Γνωρίζω ακόμα πως το τίποτα μιας πέτρας
ξεχειλίζει τα σχήματά μου.
Κινδυνεύω από την ίδια τη δύναμή μου να παραιτούμαι
να βρω θέση στις εικόνες.

_

γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου