Κρύα ανοιξιάτικη νύχτα
σου υφαίνω αραχνούφαντο πέπλο την ομίχλη
υποκινώ τις θολές μου αναμνήσεις
να ξεχυθούν βάναυσα μέσα στο σκοτάδι
μαζί με τους δαίμονές μου.
Το χάος μου αχρηστεύει το φεγγάρι σου
και διώχνει τα αστέρια σου
μένω μόνη μαζί σου μαζί με τους χλευασμούς της μέρας
τις ταπεινώσεις, τις απαξιώσεις,
που με σφίγγουν δυνατά απ΄το λαιμό
μα δεν με σκοτώνουν
μόνο μου αφήνουν ένα ελάχιστο περιθώριο
ανάσας για να προλάβω να συρθώ μέσα σου.
Μην μου κακιώνεις, που παραμονεύω
κάθε βράδυ τον ουρανό σου
για να του κλέψω ένα σύννεφο
μην μου θυμώνεις νύχτα μου
να κρυφτώ μέσα του λαχταράω
και σαν φυσήξει δυνατός αγέρας
να με σκορπίσει στα πέρατα του κόσμου και να χαθώ.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
”…Οι ταπεινώσεις και οι απαξιώσεις που σφίγγουν δυνατά το λαιμό μα δεν σκοτώνουν ”μεγάλη κουβέντα αυτή
΄ (πάλι το σχόλιο κόπηκε στη μέση)Άννα ήσουν υπέροχη απόψε, μου άρεσες ιδιαίτερα.
Ευχαριστώ πολύ Λένα να είσαι καλά!Καλό ξημέρωμα!
“για να του κλέψω ένα σύννεφο
μην μου θυμώνεις νύχτα μου
να κρυφτώ μέσα του λαχταράω
και σαν φυσήξει δυνατός αγέρας
να με σκορπίσει στα πέρατα του κόσμου και να χαθώ”.
Τι όμορφο, τι πολύ πολύ όμορφο, Άννα μου! Τα θερμά μου συγχαρητήρια!
Δυνατές οι λέξεις και το νόημά τους… και τόσο μα τόσο τρυφερά ειπωμένες!!! Την καλημέρα μου!!!
Ξεχειλίζει το συναίσθημα… λες και το συνόδευε ένας αναστεναγμός…
Βάσω σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Καλό απόγευμα Σοφία μου να είσαι καλά!!
Λες Έλενά μου λες;; 😉 Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Απλά υπέροχο!
Ευχαριστώ πάρα πολύ Χριστίνα μου!!