Πικρό είναι το τραγούδι μου, μα πιο πικρή η μνήμη
που μια αυλαία σφράγισε ολόκληρη εποχή
για μια φωτιά που άλωσε ηλιοθρεμμένα σπίτια
κι έγινε η ανάμνηση θλίψη κι απαντοχή,
που τρέχει πίσω και τρυπά τα βέβηλά τους τείχη
να κοινωνήσει, όσο μπορεί, την άκρα αρμονία
μες στην οποία γράφτηκαν οι πιο ωραίοι στίχοι
και τραγουδήθηκαν γλυκά, σ’ όλη την Ιωνία.
Πατρίδες των προγόνων μας, σας κλαίμε μυστικά
γιατί ορφανέψατε νωρίς από Χριστό κι αγάπη
κι οι σκέψεις πέτρες γίνανε, βαριές στα σωθικά
για όσους μακελεύτηκαν από πάθη κι από λάθη.
Γενοκτονία ανείπωτη σ’ όλη τη Μικρασία
στον Πόντο που τον πρόδωσαν μα και στην Ιωνία
σε Θράκη Ανατολική και στην Καππαδοκία
μαύρες σελίδες γράφτηκαν και οι στίχοι προχωρούνε
στα μέρη σας τα φωτεινά να περιπλανηθούνε.
Γρικώ τους θρήνους και τη γη να βαριαναστενάζει
και τον εχθρό αλύπητα τη Δύση να κοιτάζει.
–
γράφει η Άννα Δεληγιάννη – Τσιουλπά
0 Σχόλια