Πληγώνονται οι εποχές
απ’ το στερνό σου αντίο
βαθιά η πληγή
αίμα πικρό στάζει απ΄ την πηγή
αίμα πικρό κυλούσε στην ψυχή.
Ερχόσουν κι έφευγες
και πάντα ήσουνα εκεί
ήσουν παντού ήσουν η κάθε στιγμή
η φλόγα της καταιγίδας η ζεστή
ήσουν χαρά ήσουν τραγούδι.
Ήσουν τόσα πολλά,
αλλά δεν ήσουνα ποτέ εσύ
για σένα δεν ήσουνα μήτε κατάρα μήτε ευχή
ούτε λουλούδι, ούτε αγέρας, ούτε πνοή.
Ένα κομμάτι καθάριο ουρανό
δεν φύλαξες για σένα
κι ετούτο με πληγώνει
και δεν μερώνει το μυαλό μου
δεν βρίσκει τόπο να στεριώσει
και σαν εφιάλτης με στοιχειώνει.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Στίχοι πονεμένοι και πικραμένοι, αλλά τόσο όμορφα δοσμένοι. Συγχαρητήρια Άννα!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Βάσω!Καλή σου μέρα!