Είχα τη μεγάλη χαρά να μελετήσω τρεις ποιητικές συλλογές ενός εξαιρετικού ποιητή από τη Λειβαδιά, «Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής», «Τα Λυρικά» και «Ο Χρόνος κι οι Πληγές» και οφείλω να ομολογήσω πως αν και είναι η πρώτη μου επαφή με τον Γιώργο Μπίμη, η γεύση που μου άφησε η ποίησή του είναι πάρα πολύ καλή!
Η θεματολογία ποικίλει και κινείται από έντονα υπαρξιακά ζητήματα μέχρι τον καυτηριασμό της πολιτικής, κι από το συνολικό στο ατομικό, πάντα με ύφος στοχαστικό, αποφεύγοντας όμως παντού ψευδεπίγραφες ρητορικές αναλύσεις ή βαρύγδουπες εκφράσεις κενές νοημάτων. Με λόγο απλό αλλά βαθιά κοινωνικό, δημιουργεί στα ποιήματά του έντονα εικονοπλαστικά χαρακτηριστικά που παρασύρουν τον αναγνώστη. Με διάθεση άλλοτε γεμάτη απογοήτευση κι άλλοτε φανερά ειρωνική, στηλιτεύει τα κακώς κείμενα του σήμερα ενώ δεν παραλείπει να κάνει αναφορές σε πρόσωπα αλλά και αισθήματα που τα περιγράφει με τρόπο μοναδικό. Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστούμε πως τα ποιήματα του Γιώργου Μπίμη θα προβληματίσουν αλλά συνάμα θα ανοίξουν νέες οπτικές για το μελετητή τους, καθόσον σχεδόν πουθενά δε στέκονται στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Δε θα ήταν σωστό να αναφέρουμε εδώ κάποιο από τα ποιήματά του, διότι αυτομάτως θα ήταν σαν να παραδεχόμαστε πως κάποια ξεχωρίζουν έναντι των άλλων. Χωρίς όμως να συμβαίνει τούτο σε καμία περίπτωση, επιλέξαμε να παραθέσουμε το ποίημα «Σκάρτη ζωή» από την ποιητική συλλογή «Υα Λυρικά» για να διαπιστώσει ο αναγνώστης μας τη δύναμη της γραφής του Γιώργου Μπίμη.
_
Σκάρτη ζωή
Σκάρτη ζωή χωρίς πυξίδα τρέχει στο χρόνο, άδειο τρένο
και εγώ στα νυσταγμένα φώτα
σ’ ένα σταθμό σε περιμένω…
_
Ξένοι διαβάτες προσπερνάνε, σε μιαν αρένα που ερημώνει,
η νύχτα απλώνει τα φτερά της
κι η μοναξιά βαδίζει μόνη…
_
Μα μη μου πεις ξανά τα ίδια για τον καιρό π’ όλα τ’ αλλάζει,
βροχή το σύννεφο στο χώμα
κι ο κόσμος μια σκεπή που στάζει…
……………………………………………………………
_
Μια τόση δα σταγόνα δάκρυ τ’ άγιο σου βλέμμα πλημμυρίζει,
σα μια χαρά τραυματισμένη
στη γη που ανάποδα γυρίζει…
0 Σχόλια