Πονάει ο χωρισμός,
σαν μια πληγή που αιμορραγεί και τρέχει…
Πως να κλείσει απ’ την μια στιγμή στην άλλη, πως να σταματήσει να έρχεται η μορφή σου στα όνειρά μου .
Και ας ξέρω πως ζούσα σ’ έναν ψεύτικο κόσμο,
σε λόγια ψεύτικα
σε όνειρα κλεμμένα.
Σε ερωτεύτηκα πολύ
και τώρα κουλουριασμένη στης μοναξιάς μου τα συντρίμμια,
κοιτάζω το απέραντο γαλάζιο με μια ανάμνηση να μου τρυπάει τα στήθη,
μ’ εκείνες τις λέξεις που μου χάριζες για καληνύχτα και εγώ με αφέλεια τις είχα πιστέψει.
Δεν έχει νόημα να σου ρίξω ευθύνες,
μα το μόνο που ήθελα ήταν να μου έλεγες αλήθεια,
αυτό με πληγώνει πιο πολύ απ’ όλα.
Ο έρωτας θα καταλαγιάσει και θα χαθεί,
μα εκείνο που θα με πονάει πάντα είναι που μου είπες ψέματα.
Αυτό όσο και να θέλω δεν θα καταφέρω να το ξεχάσω.