Ένα ρομαντικό μυθιστόρημα για την αγάπη που πάντα θα νικάει, ό,τι εμπόδια και αν της βάλουν οι ζηλόφθονες αδελφές της, Μοίρα, Ζήλεια και το νόθο Μίσος. Μια ιστορία ενός έρωτα που δοκιμάζεται, αντέχει κι έχει τον δικό του κώδικα επικοινωνίας. Μια ιστορία που μου θύμισε αρκετά το ΥΓ. Σ’ αγαπώ της Σεσίλια Άχερν αλλά με χαρά ανακάλυψα ότι εξελίσσεται τελείως διαφορετικά! Λέξεις και συναισθήματα, εικόνες και φυλαχτά συγκροτούν τη νέα προσπάθεια της συγγραφέως, αυτήν τη φορά στον φιλόξενο Άνεμο. Ωραίες λέξεις, ωραία συναισθήματα, ωραία ανατροπή, αν και κατά τόπους πολύ γλυκερή γραφή για μένα (δεν είμαι τόσο του ρομαντικού, ανήρ ων).

Ο Φίλιππος βγαίνει με τους φίλους του και το σκάφος τους να ψάξουν στη θάλασσα εκείνον που χάθηκε στη νεροποντή. Η Μαίρη ανησυχεί, δε θέλει να πάει, τσακώνονται άσχημα. Μετά… ο Φίλιππος αγωνίζεται να την ξανακερδίσει, να κρατήσει σφιχτά στα χέρια του τις στιγμές τους και να σκορπίσει τον εγωισμό και το θυμό του έξω στον δρόμο. Κι εκεί που η Μαίρη αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της, να ξεπεράσει εκείνο το βράδυ, με τις τρομερές απώλειες, έρχεται η ανατροπή, ο Φίλιππος παίρνει άλλη θέση στο μυθιστόρημα και χάρη σε αυτήν την εξέλιξη εμφανίζονται νέα πρόσωπα, με τις δικές τους ιστορίες αγάπης και αδικίας, όλοι τους υπάκουα μουσικά όργανα μιας μάγισσας που όλοι είχαν γνωρίσει στη Βενετία και είχαν πάρει το φυλαχτό της.

Ανατρεπτικό, ταξιδιάρικο, γεμάτο ένταση, έρωτα, πάθος, αλήθειες, συναισθήματα, σε ταξιδεύει και σε πείθει πως όλα γίνονται, αρκεί να αγαπάς με τα μάτια της ψυχής και όχι με το βλέμμα του εγωισμού. Λίγο παραπάνω ρομαντικό για μένα αλλά ο χειρισμός της υπόθεσης και οι παραστατικότατοι διάλογοι, η μαγευτική Βενετία και η αγαπημένη Ρόδος κρατούν με προσοχή τις ισορροπίες. Μπράβο στη συγγραφέα!

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Βήματα. Ξυπόλητα βήματα. Χτύποι. Οι χτύποι της καρδιάς του, ξυπόλητοι κι αυτοί, πατώντας τα γυαλιά της απουσίας» (σελ. 17).

«Συγνώμη, θέλει να της πει. Σ’ αγαπώ, θέλει να του πει. Μα δεν το κάνουν, και οι λέξεις, οι ανείπωτες λέξεις, γίνονται ένα παράπονο, ένας καημός, ένας πόνος, που διπλώνεται στα δύο, στο αόρατο κορμί του εγωισμού» (σελ. 23).

«Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ γίνονται σφαίρες και μετά αίμα. Μικροί φόνοι είναι οι λέξεις που χρωστάς. Μικρά εγκλήματα, οι λέξεις που σου χρωστάνε» (σελ. 23).

«Ο έρωτας δεν είναι αυτοδικαίωση αλλά αυτοτιμωρία. Όταν καταλάβεις ότι δεν χαϊδολογά με έπαρση το εγώ σου μα το καταργεί μέσα στο εσύ του άλλου, τότε μόνο θα λυτρωθείς» (σελ. 25).

«Προτιμώ να είμαι η ζήλια στα μάτια του κόσμου για ό,τι δεν τόλμησε, παρά ο φόβος στα δικά μου για όσα οι άλλοι μου στέρησαν» (σελ. 29).

«[Την αγάπη] Αν τη δεις σαν αγαθό, θα την εκτιμήσεις. Αν τη δεις σα δώρο, θα τη χαρίσεις. Αν τη δεις σαν αξία, θα τη διδάξεις. Αν τη δεις σα μυστικό, θα την κρύψεις, με άλλον να μην τη μοιραστείς.Αν τη δεις σα λάφυρο, θα την ξοδέψεις αργά ή γρήγορα» (σελ. 219).