Ένα πρωινό,
οι δυο μας σε ένα στρώμα.
Έξω ένας γαλάζιος ουρανός.
Ένα ασπρόμαυρο δωμάτιο, μια ξεχασμένη μουσική.
Δύο κούπες καφέ, εγώ και εσύ.
Με κάθε νότα φεύγει συναίσθημα, φεύγει ένα χρώμα
στο δωμάτιο.
Με κάθε φιλί σου, με κάθε άγγιγμα στο σώμα σου εγκλωβίζεται ένα συναίσθημα, φεύγει ένα χρώμα
στο δωμάτιο.
Μισόγυμνοι.
Έξω ένας ουρανός, πού πήγε το γαλάζιο;
Το αιχμαλωτίσαμε.
Γιατί το χρώμα το δημιουργείς, δεν το βλέπεις και τώρα χρωματίζουμε το δωμάτιο.
Πήρα το γαλάζιο του ουρανού, το καστανό των ματιών σου, το κόκκινο των μαλλιών σου, το ροζ των χειλιών σου.
Τέλος, το φώς της καρδιάς σου για να έχω όλα τα χρώματα.
_
γράφει o Άγγελος Καράλης
0 Σχόλια