Σαν ήχος φυσαρμόνικας
το κλάμα σου
τρόπαιο ανάγλυφο μιας κάποιας επαιτείας
μελετημένη κίνηση απλότητας
το διάβα σου
σ’ ένα παιχνίδι εσχάτης προδοσίας.

Μία ρωγμή παράξενη
στον ίσκιο σου
κίτρινα φύλλα καταγής να κρύβουν την πληγή σου
πορεία γυμνή κι ανάστροφη
ο μύθος σου
σκοτάδι ατελείωτο να κρύβει την σιωπή σου.

Να περιμένεις άδικα
δικαίωση
ενός κακόκεφου θεού ελεημοσύνη
για κάποιο ανάθεμα
ζητάς πλήρη καθαίρεση
να πάψει πια να σε βαραίνει η ευθύνη.

Τοπίο γκρι η όψη σου
ανέκφραστη
σε λευκό σεντόνι χουζουρεύει η προτομή σου
κι όλα αυτά που είχες γι αυτήν υπ όψιν σου
αγέραστη
παρέμεινε στο διάβα η αντοχή σου.

_

γράφει ο Νικόλαος Τούλιας