Προσφυγική ζωή, μια άνιση υποταγή στα σύνορα ενός σάπιου κόσμου.
Ξεριζωμός, διωγμός, λέξεις γεμάτες πόνο αβάσταχτο, ασήκωτο.
Να τον αντέξεις δεν μπορείς εσύ, που δυτικά έτυχε να ζεις...
Και ένας θάνατος αργός, μαρτυρικός σε θάλασσες, απέραντα κοιμητήρια ψυχών.
Το κλάμα ενός βρέφους συνθλίβει κάθε άλλη πονεμένη κραυγή σε μια τρύπια βάρκα στοιβαγμένων, ανήμπορων ανθρώπων.
Είναι η ζωή που αναπηδά παλεύοντας να κυριαρχήσει στο σκοτεινό τοπίο του θανάτου.
Αντιδρώντας στο σαθρό, κοκκαλιάρικο πρόσωπο του πολέμου που ζει παρασιτώντας εις βάρος των αμάχων.
Το όνειρο για ελπίδα έσβησε αστραπιαία σαν άστρο που χάθηκε στον ουρανό.
Καμία ευχή δεν πάει χαμένη...
Κανένας αγώνας δεν νικιέται δίχως αγώνα...
_
γράφει η Ελευθερία Σταματοπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Η σύντομη αυτή βινιέτα της προσφυγιάς ας αποτελέσει σημείο αυτοκριτικής των κυβερνήσεων αλλά και εφαλτήριο για αυτοκριτική του καθενός μας. Ωραίο κείμενο πάνω σε ένα επίκαιρο θέμα με πολλές συνιστώσες. Καλό Σαβ/κο!
Ευχαριστώ πολύ!! Μακάρι να αποτελέσει..
Αντιδρώντας στο σαθρό, κοκκαλιάρικο πρόσωπο του πολέμου που ζει παρασιτώντας εις βάρος των αμάχων…
…με καλύψατε πλήρως…
Σάπιος κόσμος πραγματικά, δεν ξέρω αν θα βελτιωθούν ποτέ τα πράγματα ή απλώς θα γίνονται χειρότερο, σάπιο σύστημα, σάπια όλα…
Η πραγματικότητα όπως είναι , μέσα από την όμορφη γραφή της Ελευθερίας !