Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Ελένη κοιτά συνέχεια το ρολόι της. Σε λίγη ώρα, ο σύζυγος της θα επιστρέψει στο σπίτι. Το τραπέζι, στολισμένο γιορτινά, περιμένει το αγαπημένο ζευγάρι να δειπνήσει. Η Ελένη εύχεται να μη αργήσει πολύ ο σύζυγος της και κρυώσει το φαγητό. Προτού προλάβει όμως να ολοκληρώσει την ευχή της, ακούει κλειδιά στη πόρτα, σημάδι πως ο Νίκος επέστρεψε. «Σήμερα θα του μιλήσω. Είναι η κατάλληλη στιγμή» σκέφτεται και σερβίρει το φαγητό.

«Θυμάσαι πώς ξεκίνησαν όλα αυτά; Πώς γνωριστήκαμε; Ήταν σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν. Απόγευμα Παρασκευής και μόλις είχα επιστρέψει από τη δουλειά στο σπίτι. Ήμουν απίστευτα κουρασμένη από την βάρδια στο νοσοκομείο, αλλά η τρίχρονη κόρη μου με περίμενε για να την πάω στο εμπορικό κέντρο για τα πρωτοχρονιάτικα δώρα. Της το είχα υποσχεθεί την προηγούμενη μέρα, πώς να της χαλούσα το χατίρι; Δεν είχα καθόλου όρεξη να βγω έξω εκείνο το απόγευμα. Παρόλα αυτά, πήγα την Άννα στο εμπορικό κέντρο. Εκεί, είδε τον Άι-Βασίλη, εσένα δηλαδή. Με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε στο μέρος σου. Έκατσε στα πόδια σου για να σου ζητήσει το δώρο που ήθελε να της φέρεις. Την είδα να σου ψιθυρίζει κάτι. Την χάιδεψες τρυφερά και της έδωσες μία σοκολάτα. Λίγο αργότερα, σηκώθηκες από την καρέκλα και με πλησίασες. Μου συστήθηκες και τότε ήταν που σε πρόσεξα για πρώτη φορά. Με είδες μαυροντυμένη και μου είπες: «Έχετε ένα αξιολάτρευτο παιδί. Η μικρούλα μου ζήτησε ως δώρο ένα μπαμπά και δεν ήξερα τι να της πω. Της έδωσα απλά μία σοκολάτα». Έβαλα τα κλάματα. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Ο σύζυγος μου είχε πεθάνει καιρό πριν και η Άννα δεν τον είχε γνωρίσει. Ποτέ ξανά δεν είχε αναφέρει τίποτα για τον πατέρα της. Τότε εσύ, με αγκάλιασες τρυφερά και είπες «Θέλεις να γίνω το δώρο της κόρης σου;»

Χαμογέλασα. Θυμάσαι; Ήσουν τόσο γλυκός. Αλλά έπρεπε να φύγω. Πώς να έκανα μία νέα σχέση; Φοβόμουν. Ήμουν χήρα με ένα μικρό παιδί. Έφυγα και με κοιτούσες παραπονεμένος. Όλο το βράδυ σκεφτόμουν τι είχε συμβεί. Είχα φερθεί ανόητα. Έπρεπε να μείνω. Αποκοιμήθηκα στεναχωρημένη.

Το πρωί με ξύπνησε η κόρη μου χαρούμενη. Είχε βρει κάτω από την πόρτα του σπιτιού, μια πρωτοχρονιάτικη κάρτα ευχών. Άνοιξα την πόρτα και σε είδα ντυμένο Άι-Βασίλη να κρατάς ένα δώρο για την Άννα και ένα για μένα. Από εκείνη την μέρα, δεν έφυγες ξανά από το σπίτι. Παντρευτήκαμε ένα χρόνο αργότερα, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς. Η Άννα πήρε το δώρο που είχε ζητήσει. Έγινες ο καλύτερος μπαμπάς για εκείνη και ο καλύτερος σύζυγος για μένα.

Φέτος, έψαχνα να βρω το κατάλληλο δώρο για σένα. Ήθελα να βρω το ομορφότερο δώρο του κόσμου για να σου δείξω πόσο πολύ σε αγαπώ. Και το βρήκα…» είπε η Ελένη και του χάρισε ένα μικρό πράσινο κουτί. Ο Νίκος το άνοιξε και είδε μέσα μία μπλε πιπίλα. Προτού να προλάβει να αντιδράσει, η Ελένη τον φίλησε τρυφερά στα χείλη και του είπε: «Σε λίγους μήνες θα κρατάς στα χέρια τον γιό σου.»

_

γράφει η Μαίρη Κάντα