–
γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
–
Ο Ραφαήλ Καστρινός, είναι φιλόλογος, με προσδοκίες για ένα σύστημα μάθησης διαφορετικό από το κατεστημένο. Θα κληθεί να διδάξει σε ένα λύκειο και συγκεκριμένα σε μια τάξη όπου θεωρείται αρκετά ιδιόμορφη με δύσκολους μαθητές, κάτι που από τη μία τον τρομάζει και από την άλλη τον ελκύει. Ανάμεσά τους, ο μαθητής Λεωνίδας, με μέτριες αποδόσεις, θα γίνει ο εκλεκτός του και ο καθηγητής θα προσπαθήσει να εκμαιεύσει από τον μαθητή, όλα όσα θετικά και ευδόκιμα κρύβει επιμελώς μέσα του.
Παιδί χωρισμένων γονιών, ζει με την τοξική μητέρα του, ανίκανη να αγαπήσει. Ο πατέρας δε, δογματικός, επικριτικός και νάρκισσος, δημιουργεί με τη σειρά του προβλήματα στον Λεωνίδα, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες ενός έφηβου. Προϊόν διαμάχης ανάμεσα στο διαζευγμένο ζευγάρι, ένα πληγωμένο, θλιμμένο και τρομαγμένο παιδί, μεγαλωμένο χωρίς αγάπη και υποστήριξη σε ένα συγκρουσιακό περιβάλλον, που τώρα πια έχει βαρεθεί τις φωνές και τις επικρίσεις και αναζητά εξόδους διαφυγής, χωρίς βέβαια να είναι σε θέση να αναγνωρίσει τις δικές του δυνατότητες.
Ως από μηχανής θεός, ο Καστρινός, «αγκαλιάζει» τα παιδιά, επιδιώκοντας να τους μάθει να παρατηρούν τη ζωή και να δίνουν αξία και νόημα σε όσα μπορούν να τους επιφέρουν προσωπική ανάπτυξη και ευτυχία.
Ο Λεωνίδας έχει δύσκολο δρόμο να διαβεί. Νιώθει να είναι κομμάτι δύο διαφορετικών εαυτών. Εκείνου που τον στηρίζει και τον εξυψώνει σε κάθε του προσπάθεια και εκείνου που τον χλευάζει και τον υποβαθμίζει, ψαλιδίζοντάς του τα φτερά. Ο καθηγητής, θα σταθεί στο πλευρό του αρωγός και θα τον βοηθήσει να διαμορφώσει μια αυτόνομη προσωπικότητα, να αποδεχτεί και να αγαπήσει τον εαυτό του, να πιστέψει στις δυνάμεις που κρύβει μέσα του και να ανθίσει καλλιεργώντας τα πλούσια χαρίσματά του.
Θα διαβάσουμε για τον ανθρωπισμό, την πίστη στον εαυτό μας, τις διαδικτυακές σχέσεις, την αποδοχή, την απόρριψη, τα όνειρα, τους στόχους και τις θυσίες που απαιτούν, τα συναισθήματα, την ελπίδα, τον φόβο, την ανεξαρτησία, την αυτονομία, τα όρια, τις προσδοκίες, αλλά και τις προσωπικές επαναστάσεις που πολλές φορές μπορεί να φαίνονται αδύνατες, αλλά είναι η μόνη λύση.
Ένα παιδί θα βρει καταφύγιο στο χαμόγελο του παιδιού, ένας καθηγητής θα δεχτεί επίπληξη για ανάρμοστη συμπεριφορά, μια γιορτινή βραδιά μια γυναίκα θα μείνει μόνη και μετέωρη, γονείς θα δεχτούν την πραγματικότητα σε σχέση με τα παιδιά τους και άλλοι θα υψώσουν τείχος αρνητισμού, μια μικρή ομάδα μαθητών θα δηλώσει συμμετοχή σε μαθήματα δημιουργικής γραφής αλλά και σε πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος και πολλοί μαθητές θα βρουν καταφύγιο κάτω από την σκέπη του διορατικού και αισιόδοξου λειτουργού.
Η Νίκη, η Ζωή, η Μαρία, αλλά και η Σταυρούλα που γεννά τον έρωτα σε άγουρες καρδιές, και τέλος ο Βασίλης και ο Λεωνίδας, θα μοιραστούν πολύτιμες στιγμές με τον μοναδικό στο είδος του καθηγητή και θα αδράξουν την ευκαιρία να ακούσουν την καρδιά τους, αδιαφορώντας για τις συμπληγάδες, φτάνοντας στο σημείο να αγγίξουν ο καθένας το δικό του όνειρο.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Πασχάλη Λαμπαρδή, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…το σημαντικό στη ζωή είναι να βρίσκεις τις ισορροπίες μέσα σου και να μη σταματάς να ονειρεύεσαι. Αυτά θα σου δώσουν τη δύναμη να κρατηθείς, να το θυμάσαι…
Είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, μεστό σε συναισθήματα και σε αξίες που στόχο του έχει να παραδειγματίσει και να αφυπνίσει τον αναγνώστη σε ότι αφορά την προσωπική ευημερία αλλά και τις δυνατότητες που όλοι έχουμε και απλά πρέπει να τις πιστέψουμε και να τις αναζητήσουμε μέσα μας.
Ίσως το διαφορετικό να ενοχλεί…
Ίσως κάποιοι να μας θέλουν υποχείριά τους…
Ίσως και εμείς οι ίδιοι να μη γνωρίζουμε για πόσα πράγματα είμαστε ικανοί…
Αλλά σίγουρα, όταν τολμήσουμε να υποστηρίξουμε τις ανάγκες και τις δυνατότητές μας, θα βγούμε κερδισμένοι!
Η σύλληψη από τον συγγραφέα για τη δημιουργία ενός καθηγητή, με όραμα, με ελπίδα και με διάθεση να στηρίξει ένα σύστημα σε νέες βάσεις αγνοώντας τις σαθρές, πλάθοντας έναν χαρακτήρα προσιτό στη νεολαία, είναι άξια συγχαρητηρίων.
Ο Πασχάλης Λαμπαρδής ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει ψυχολογία, με μεταπτυχιακές σπουδές στην κλινική και κοινοτική ψυχολογία. Ασχολείται με την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Τόσο ερευνητικά όσο και με τη θεραπεία ψυχικών διαταραχών και με την αντιμετώπιση διαφόρων θεμάτων που προβληματίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Καθώς και με τη συγγραφή βιβλίων. Πιστεύει ότι η τέχνη του λόγου έχει λυτρωτική δύναμη και ότι η πίστη μπορεί να κάνει μικρά και μεγάλα θαύματα στη ζωή μας.
Έχει γράψει τα βιβλία: Υπόθεση ζωής (Μαλιάρης, 1997), Ο ταξιδευτής του Βοσπόρου (Ιωλκός, 2002· β΄ έκδοση, Πατάκης 2010), Βραβείο λογοτεχνίας και πνευματικών αξιών 2002 από την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων, Οι φύλακες της Ανατολίας (Πατάκης, 2005), Η κοιλάδα των σπαθιών (Πατάκης, 2008), Κάθετη έξοδος (Πατάκης, 2011), Βραβείο Αναγνωστών 2012, Ένα (Πατάκης, 2014), Ξαναγράφω τη ζωή μου απ’ την αρχή (Πατάκης, 2018), καθώς και αρκετά διηγήματα.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από την Αρμός.
0 Σχόλια