Τέλος καλοκαιριού. Το πρώτο κουδούνι πλησιάζει. Το άγχος των μικρών μαθητών, αυξάνεται. ‘’Τώρα πια θα πηγαίνω στο μεγάλο σχολείο’’ αναφώνησε γεμάτη ενθουσιασμό και παιδική αφέλεια η μικρή Ιοκάστη, λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Στο νηπιαγωγείο ήταν η μεγαλύτερη από τα μικρότερα. Τώρα θα είναι η μικρότερη από τα μεγαλύτερα παιδιά. Κι αυτό την έκανε να σουφρώνει που και που τα χείλη της από… φόβο, όσο πλησίαζε ο καιρός. Το ταξίδι της προβλέπονταν συναρπαστικό. Γεμάτο χρώματα, λέξεις και αριθμούς, φορτωμένα στα βαγόνια του Τρένου της Γνώσης. Μόνο… που εκείνη δεν το γνώριζε ακόμη.

Όλα ήταν σχεδόν έτοιμα.

Τελευταίο βράδυ, πριν τη μεγάλη έναρξη.

‘’Πρέπει να κοιμηθώ νωρίς. Αύριο είναι η μεγάλη μέρα…’’ σκέφτηκε και ένας κόμπος της στάθηκε στο λαιμό. Ξαφνικά, τα κατακόκκινα μάγουλά της, γέμισαν δάκρυα. Η καρδιά της πήγε να σπάσει και όλα της φαίνονταν τόσο μα τόσο δύσκολα!! Κουκουλώθηκε κάτω από το σεντόνι, προσπαθώντας να ξορκίσει από μέσα της τις άσχημες σκέψεις. Χιλιάδες ερωτηματικά ήρθαν και… στριμώχνοντας το ένα το άλλο, προσπαθούσαν να χωρέσουν στο μυαλό της, και εκείνη ένιωσε ακόμα πιο τρομοκρατημένη!

Άξαφνα, ένα μεγάλο φιλί και μια τεράστια αγκαλιά, ήρθαν και ακούμπησαν απαλά το μουσκεμένο απ’ τον ιδρώτα κρεβάτι της. ‘’Μαμά, δεν θέλω να πάω αύριο στο σχολείο…’’ είπε και ένας αναστεναγμός πέταξε μακριά. ‘’Ιοκάστη μου, εμείς επιλέγουμε να βάζουμε αλατάκι στη ζωή μας για να την νοστιμέψουμε. Σε όλα τα πράγματα υπάρχει αρχή και τέλος. Στο χέρι μας είναι να την κάνουμε πολύχρωμη και χαρούμενη και όχι μουντή και άνοστη. Πάρε λοιπόν τους μαρκαδόρους και τις ξυλομπογιές σου, και ξεκίνα από αύριο να ζωγραφίζεις τη κάθε σου στιγμούλα, και θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά.’’

Βάλσαμο, τα λόγια της μανούλας, καθώς τα βλέφαρα της Ιοκάστης βάραιναν, και που σε λίγα λεπτά η αγκαλιά του Μορφέα άνοιξε με όλη του την αγάπη για να την αποδεχθεί.

Δευτέρα 8:15π.μ Ο ήλιος χαμογελούσε πλατιά, καθώς το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς, χτύπησε. Οι ολοκαίνουργες τσάντες, άστραφταν. Τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα και τα καλοχτενισμένα μαλλιά, μοσχοβολούσαν.

Η Ιοκάστη κοίταξε ψηλά στον ουρανό χαμογελώντας, λίγο πριν περάσει τη βαριά σιδερένια πόρτα του σχολείου. Ένα κατάλευκο περιστέρι, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά… όπως εκείνη…

Αφιερωμένο σε όλα τα πρωτάκια… Καλή Σχολική Χρονιά!!

_

γράφει η Μαριάννα Τεγογιάννη