Τ’ αφήσαμε τα καλοκαίρια πίσω
να σβήσουν με την πρώτη τη βροχή
όσες φορές τη σκέψη κι αν απαλύνω
η θύμησή σου θα με γέρνει σαν κλαδί.
Πώς πέρασαν τριγύρω τόσες μνήμες
τόσες στιγμές, τόσα λεπτά της ώρας σιγανά
κάνω να λογαριάσω μπρος, καμιά δεν σβήνω
κανένα κοίταγμα, καμιά φωνή, καμιά ερημιά.
Λέω να γύρω, ν’ αφεθώ, να ξεμακρύνω
το χτες πώς να ποτίσω λησμονιά
ίσως με το σκοτάδι διακρίνω
ίσως μες τη σιωπή να λέγονται πολλά.
_
γράφει η
0 Σχόλια