Και να! Με ασύγκριτη ευκολία, προσπέρασα τα πεταμένα ξύλα σε κείνη τη γωνιά του δρόμου λέγοντας , Όχι! Στην ξύλινη ταμπέλα επάνω απ’ τον σταυρό μου, δεν θα γράψουν «ρακοσυλλέκτης στιγμών». Κι ας είναι κοινή η μοίρα των ανθρώπων ή η ζωή τους και διάφορος...

Δεν ήταν το αλάτι τούτο που άφριζε τη μανιασμένη θάλασσα. Ούτε τα δάκρυα, εκείνα που  έσωζαν,  όσο πικρά κι αν ήταν. Πάψαμε να γυρεύουμε -αυτό ήταν όλο- Τις λακκουβίτσες που κράταγαν λίγη βροχή ή λίγο θάλασσα, το νόημα στις κινήσεις. Κι έτσι, οι λέξεις...

Στις μπαζωμένες  τρύπες χάσκει, περίτρανα,  η μοναξιά. Ας φταίξουν, πάλι, τα φεγγάρια ή οι λέξεις που κύλησαν αβίαστα σαν πέτρες στον κατήφορο. Δεν είναι λύτρωση, μονάχα, ν’ ανοίγεις την ψυχή. Οι αλήθειες, χτυπάνε καμπανιές σ’ όσους μαθαίνουν να τις βλέπουν.  ...

Τ’ αφήσαμε τα καλοκαίρια πίσω να σβήσουν με την πρώτη τη βροχή όσες φορές τη σκέψη κι αν απαλύνω η θύμησή σου θα με γέρνει σαν κλαδί. Πώς πέρασαν τριγύρω τόσες μνήμες τόσες στιγμές, τόσα λεπτά της ώρας σιγανά κάνω να λογαριάσω μπρος, καμιά δεν σβήνω κανένα...

Καθώς γέρνουμε, πάντα, τα πρόσωπα βλέπουν ανατολή. Κροταλίζουν, θαρρείς χώρια μας κι αθόρυβα, ένα φόρτωμα γιατί στα όνειρά μας, ξεχασμένες υποθέσεις, άλυτοι γρίφοι, θύμησες σκοινιά, κι ένα κομμάτι απ’ το μέλλον, αδιευκρίνιστο κι αυτό, ριγμένο, έτσι, με εμάς...

Χαθήκαμε σε αυτό το λίγο που λογιάσαμε για πολύ. Όταν ο αγέρας λυσσομανούσε, άρπαζε φύλλα, κλαδιά, στροβίλιζε με μίσος πετάγματα πουλιών, στέγες, ξύλα ξεχασμένα στην άκρη, προσμονές δεν κουρνιάσαμε σε μια γωνιά να συλλογιστούμε το άπειρο. Κι όταν ο ήλιος έκαιγε το...

Χειμώνες που αργοστάλαζαν βουβά, λευκά σαν κρίνος όπως στο μέσο της νυχτιάς μια παγερή  γωνιά, γινήκαν βράχος μέσα μας, αντήχησαν σαν  θρήνος κι έφτιαξαν ύστερα  σιωπή κι ανείπωτη ερημιά. Αχ, δεν το μπορώ, τη θάλασσα  πιότερο να πλατύνω και να  ντυθώ την ομορφιά...

Ύστερα, πως είχανε μαρτυρήσει μάθαμε, μόνο που θα 'μενε άγνωστο για πολύ καιρό ακόμη, ο ακριβής τόπος. Όταν έπεφτε το σκοτάδι μονάχα, θυμόμαστε που μαζεύαμε τα πόδια κοντά στο σώμα και ρίχναμε το κεφάλι πίσω. Κατεβαίναμε σκάλες, σκαλοπάτι στο σκαλοπάτι, και...

Σαν σκύλος πιστός φορώντας ένα κόκκινο κολάρο επανάστασης, μυρίζοντας, έβρισκα πάντα τον δρόμο του γυρισμού.            - γράφει η Μαριάννα...