Κάθε μέρα
Συνδιαλέγονται μαζί μου
Μπήκαν για πάντα στη ζωή μου
Ανηλεώς ταράζουν τα πρωινά μου
Χαράζουνε αυλάκια
Χτυπούνε καμπανάκια
Βαραίνουνε το νου και την καρδιά
Με θύμησες για λάθη μου πολλά
Κυρίως όμως είναι αφορμή
Να πιάσω τη ζωή από την αρχή
Τολμώντας όσα απέφευγα παλιά
Ανήκω στης ατολμίας τη γενιά!
Παράξενη μου φαίνεται ακόμη η θωριά
Αυτών που τόσο άδικα
Προσδίδουν γοητεία
Μονάχα στων ανδρών τη συνομοταξία.
Αμείλικτες συντρόφισσες
Και τρυφερές συνάμα
Ρυτίδες τ’ όνομά τους!
Άννα γλυκό το παράπονό σου!! Οι ρυτίδες σκιτσάρουν το πρόσωπό μας, θυμίζοντας το χθες γεμάτο εμπειρίες… 🙂