Άκου το χτύπο της καρδιάς σου.
Ένα φεγγαρένιο αποτύπωμα στον χρόνο.
Δυο βήματα παραμυθιού στον απόηχο του Έρωτα.
Άκου…
Πως πάλλεται η ανάσα σου.
Σταλιά, σταλιά.
Μελένια απόσταξη στους πόρους μου κυλά.
Μέθη γλυκιά απ’ τη πρώιμη σταγόνα των χειλιών σου.
Το πρώτο κυκλάμινο της νύχτας τ’ άρωμα σου.
Το πρόσωπό σου
καθρεφτίζεται στου φεγγαριού την όψη.
Εγώ ανυψώνομαι με το χαμόγελο του ήλιου στα μαλλιά.
Ύψιστο πέταγμα του νου.
Δροσιά Σεπτέμβρη δειλινού.
Ο αιθέρας περιγράφει την μορφή σου
σε νέους αστερισμούς.
Καθώς κλείνεις στην αγκαλιά σου
την ενέργεια των πάντων.
Θυμάσαι;
Σε έναν φάκελο μου χάρισες,
μια κόκκινη καρδιά
και δυο ανταύγειες απ’ το φως σου.
Μου ψιθύρισες…
“Μη φοβάσαι. Ποτέ δεν θα σβήσει.
Πάντα το χέρι εγώ θα σου κρατώ
για να μπορώ να αναπνέω.”
Με κράτησες σφιχτά.
Μου έδειξες μια νεράιδα.
Περνούσε αέρινα
πάνω απ’ το καραβάνι των άστρων.
Προσφέροντάς μας
την πρώτη πνοή της φώτισης τους.
Πλεύση χελιδονιού.
Βαρκούλα σε γαλήνια νερά.
Τραγουδούσαν τα ταμπούρλα.
Ψέλλιζαν οι καραμούζες.
Μελωδίες παραδεισένιες αναδίδονταν
απ’ τους στήμονες των λουλουδιών.
Οι πυγολαμπίδες μαγεμένες παραδόθηκαν
στο λίκνισμα του αγέρα.
Χόρευαν, χόρευαν…
Ώσπου ντύθηκε μέρα η νύχτα.
Τα ξωτικά πίσω απ’ τα δέντρα κρυφοκοίταζαν.
Περίμεναν τη δική τους σελίδα στο παραμύθι.
Της ψυχής το κάλεσμα.
Κοίτα πως ψιθυρίζουν οι άγγελοι στα κοχύλια
τον ρυθμό της αίσθησης μας.
Κύμα απαλό τότε ανασηκώθηκε
ως τα πέρατα της γης.
Κοιμόταν αγέρωχος ο Ποσειδώνας.
Την τρίαινα του βύθισε στης αγάπης το πηγάδι.
Αντηχούσε η φωνή του παραδείσου
στο απέραντο περιβόλι της ζωής.
Μαργαρίτες αιώνιες στεφάνι στα μαλλιά.
Τα παιδάκια κρατούσαν τα φαναράκια ψηλά.
Χαμογελούσαν!
Συνόδευαν αυτή τη συγχορδία ευδαιμονίας
που το σύμπαν μας είχε χρεώσει.
Ως υπόσχεση άλλης εποχής.
Ειρηνικής.
Εκεί,
που στις παλάμες των ανθρώπων
ο Ήλιος γελά.
Στα δάχτυλα ανθίζουν λουλούδια.
Χαρίζοντας το άρωμα τους
στις αγκαλιές όλου του κόσμου.
Στον Ορίζοντα δυο πλατάνια.
Το ένα μοβ, το άλλο κίτρινο.
Στη μέση το φεγγάρι.
Μας προσκαλούσε.
Έκλεισα τα μάτια να χαθώ.
Ετούτη να είναι η στιγμή η τελευταία.
Με φίλησες.
Άλλαξε χρώμα ο ουρανός.
Απόχρωση στοργής μελωδικής .
Τα σύννεφα έγραψαν το όνομα μας
σε άλλους γαλαξίες.
Πίσω απ’ του ουρανού την όψη.
Μια στιγμή.
Ο αγαποστρόβιλος μας παρέσυρε
σ’ έναν ατέρμονο μαγικό σκοπό.
Ψηλά.
Χορεύαμε πάνω στο πέπλο του άυλου.
Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε…
Πιαστήκαμε απ’ το όνειρο.
Ταξιδεύοντας στη πάχνη του απείρου.
Όχι.
Δεν θέλω να ξυπνήσω!
_
γράφει η Ελένη Ιωαννάτου
Και γιατί να ξυπνήσεις;;; Ποιος θα ήθελε να διακόψει αυτό το ταξίδι στο παραμύθι και στο όνειρο;;;
Παράξενο αλλά όλα αυτά τα απολύτως φανταστικά που περιγράφεις, με έκανες να τα βλέπω και να τα αποδέχομαι σαν κάτι υπαρκτό και απόλυτα φυσικό…. Και εκεί που με ξάφνιασες εντελώς είναι όταν συνάντησα την υπέροχη νεογέννητη λέξη σου (τουλάχιστον εγώ πρώτη φορά την συνάντησα) “αγαποστρόβιλος”….. Εκεί με πήρε και με σήκωσε……
Καλέ μου Σπύρο το σχόλιο σου πάντα καλοπροαίρετο, ευγενικό, μελωδικό!!!
Να σου πω την αλήθεια, κάποιες απ’ αυτές τις εικόνες είναι πραγματικές. Γι’ αυτό αισθάνθηκες το φανταστικό σε πλήρη αρμονία με το πραγματικό. Όσο για το “αγαποστρόβιλος”, ξεπετάχτηκε σε μια στιγμή μέσα στον παραμυθένιο αυτό χορό απ’ το μυαλό μου. Μα κι αν ξυπνήσω Σπύρο μου, το παραμύθι αυτό θα κατοικεί στην καρδιά μου…
Σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ!!!
Είναι τόσο τρυφερό που δε θέλω να γράψω καμία λέξη που θα μπορούσε να το ξυπνήσει και να πληγωθεί!
Συγχαρητήρια Ελένη!
Μαρία μου, γράφεις τόσο γλυκά, τόσο ευαίσθητα, που τα γράμματα αρμονικά θα λικνίζονται στο αεράκι του παραμυθιού…
Άλλωστε, το αληθινό παραμύθι τίποτα δεν μπορεί να το πληγώσει.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ έχω μόνο να σου πω!!!!!
Ξεχειλίζει από αγάπη και μαγεία Ελένη μου!!!!!Ονειρικό!!!!!
Γλυκιά μου Άννα, ας βάλουμε λίγο μαγεία στις στιγμές μας, στην ζωή μας. Ίσως, δίχως να το καταλάβουμε, μετατραπεί η πραγματικότητα σε όνειρο…
Σ’ ευχαριστώ πραγματικά πολύ!!!
Ελένη θα έχεις χαζέψει σίγουρα σε βιβλιοπωλεία κάτι μικρά βιβλιαράκια που μιλάνε για την αγάπη τον έρωτα με όμορφα χρώματα και ζωγραφιές… ε;
Αν αυτο το παραμύθι το ζωγραφίσει κάποιος με αστέρια, νεράιδες, ουρανούς..μια τρίαινα μέσα σε ένα πηγάδι με τον αποκοιμισμένο Ποσειδώνα να ακουμπά το κεφάλι του στο πέτρινο πηγαδάκι. με μωβ και κίτρινα πλατάνια και τον αγαποστρόβιλό σου να έχει μέσα 2 φιγούρες αγκιαλιασμένες να χορεύουν συνοδευμένα όλες αυτές οι όμορφες και παραμυθένιες εικόνες από τα λόγια σου…θα πάρει τη θέση από όλα αυτά τα βιβλιαράκια…με διαφορά…
Αχ! βρε Μάχη μου, τα λόγια σου πάντα λουλούδι ανθισμένο στην ψυχή μου!!!!!
Με έκανες να βουρκώσω! Δεν το κρύβω.
Κατάλαβα νομίζω σε ποια βιβλιαράκια αναφέρεσαι. Φαντάστηκα όλες αυτές τις ονειρικές στιγμές ζωγραφισμένες σε μικρές σελίδες. Είδα την εικόνα στο βιβλιοπωλείο με τα βιβλιαράκια πάνω στο ράφι. Τα παιδιά με τις μητέρες τους να τα κοιτάζουν. Υπέροχο!!! Μόνο εσύ θα μπορούσες να το σκεφτείς. Τότε η πραγματικότητα κατα κάποιο τρόπο, σίγουρα θα έχει γίνει όνειρο. Το μόνο που δεν γνωρίζω, είναι αν τα παιδάκια θα ενδιαφέρονταν για το δικό μου προσωπικό παραμύθι.
Σ’ ευχαριστώ Μάχη μου πολύ πολύ πολύ!!!!
Τρυφερό πολύ!
Σοφία σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου!!!
Χαίρομαι ιδιαίτερα που το βλέπεις τρυφερό!!
Ένα υπέροχο παραμύθι!!!!!Πολύχρωμο, τρυφερό , πολύβουο!!!!
… Αντηχούσε η φωνή του παραδείσου
στο απέραντο περιβόλι της ζωής …
Ελένη,
Έγραφε ο Ελύτης στη Μαρία Νεφέλη αν θυμάμαι καλά … αν δεν στηρίξεις
το ένα σου πόδι έξω από τη γη, ποτέ δε θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.
Για να γράφεις, έτσι, θαρρώ πως το άλλο σου πόδι, εκεί το᾽ χεις.
Έχω την εντύπωση πως πρόκειται – κατά τη δική μου πάντα γνώμη – για την καλύτερή σου ως τώρα σύνθεση.
Με ταξίδεψε που σημαίνει πως όταν ένα ποίημα καταφέρνει για λιγο να παγώσει τον χρόνο, τότε αυτό έχει πετύχει για τα καλά τη δουλειά του.
Πραγματικά το απήλαυσα.
Άπειρα, άπειρα μπράβο!
Συμφωνώ απόλυτα με τη Μάχη, προσθέτοντας επίσης την ευχή – προτροπή να συνεχίσεις …
Καλό απόγευμα!
Παναγιώτη μου, θρόισμα χελιδονιού το σχόλιο σου στην καρδιά μου!!!
Άρωμα αστρικού φωτός στη νόησή μου!!! Δεν υπερβάλω.
Το ξέρω πολύ καλά το ποίημα “Μαρία Νεφέλη” του Οδυσσέα Ελύτη. Είναι εξαιρετικό!! Είναι τιμητικό, συγκινητικό αν το ποίημα μου αυτό, το δικό μου παραμύθι, μέσω της ψυχοσύνθεσης μου, μπόρεσε να πλησιάσει ακόμα κι έναν στίχο του μεγάλου αυτού ποιητή!!! Η ψυχή μου μόλις γέμισε λυγμούς και μελωδίες Παναγιώτη!!! Χαίρομαι ιδιαίτερα αν σου πρόσφερα, έστω και για μια στιγμή ένα ταξίδι μικρό, στο κόσμο του παραμυθιού μου!!! Εσύ μόλις τώρα μου πρόσφερες λίγες στιγμές ευτυχίας!!!!
Σ’ ευχαριστώ ως ένα παιδί που μόλις του αφηγήθηκαν ένα τόσο γλυκό παραμύθι!!!!
Πώλα μου καλή, χαίρομαι τόσο πολύ που διαπέρασε η μελωδία αυτού του παραμυθιού με τέτοιο τρόπο την ψυχή σου!!!
Με συγκινεί αυτό, πολύ!!!
Πώλα μου με συγχωρείς!!! Την απάντηση την έγραψα κάτω απ’ το σχόλιο σου, αλλά δεν ξέρω γιατί μου την μετέφερε στο τέλος.
Ένα πανέμορφο “παραμύθι” γεμάτο ήχους, χρώματα, συναίσθημα, με τον αγαποστρόβιλο να συνεπαίρνει τα πάντα στο διάβα του και να τα λικνίζει προς την απεραντοσύνη!!!!!!
Ευχαριστώ!!!!!!!!!
Η “απεραντοσύνη”. Ναι, ακριβως αυτό ήταν η ουσία του παραμυθιού. Χαίρομαι τόσο που σου μεταφέρθηκε Αθηνά!!!
Άλλωστε αυτό δεν συμβαίνει με την αγάπη;
Σ’ ευχαριστώ απο τα βάθη της ψυχής μου!!!
“Έκλεισα τα μάτια να χαθώ.
Ετούτη να είναι η στιγμή η τελευταία”
Είθε για όλους μας να είναι έτσι γεμάτη μελωδίες και αρώματα η τελευταία στιγμή!
Πανέμορφο ονειρικό ταξίδι, Ελένη μου!
Έλα βρε Ελένη ήταν μόνο ένα πανέμορφο όνειρο;;;;Είπα προς στιγμην κι’ εγώ:”Μωρέ υπάρχει ακόμη τέτοια ομορφιά στη γη;”Να σου πω όμως κάτι ; Ακόμη και αν μπορεί καποιος να ονειρευεται μ’ αυτόν τον τρόπο, σηναινει ότι τα ίχνη της ομορφιας δεν σβήστηκαν ολότελα και μπορουμε να ελπίζουμε στην ανάστασή τους.