Σολωμέ, Ποιητή μου, του λαού των Ελλήνων

ξορκιστής του Κακού, φωτοδότης του νου

είσαι συ, της Ζακύνθου το φιόρο, των κρίνων

ευωδιές του Άι Λύπιου αναστάσιμου ανθού,

της πατρίδας μου, ήλιε ανεσπέρων ακτίνων!

Ν’ αγρυπνάς σε θωρώ στ’ αλωνάκι του Στράνη

και ν’ ακούς της ψυχής μας βουβούς τους λυγμούς.

Με τα μάτια ανοιχτά σαν μια Κόρη μού εφάνη

να προβάλλει η μορφή σου σε νιους ουρανούς.

Λευτεριάς, λιμνοθάλασσα. Ειρήνης, λιμάνι.

Εξορίστων παιδιών περισσεύουν οι χρείες,

Μεσολόγγι του πόνου πικρής προσφυγιάς,

ζητιανεύεις στοργή, μα οι καρδιές μένουν κρύες,

γιατί κλείσαν οι θύρες αγνής ανθρωπιάς.

Διονύσιε, Καλέ, δώρισέ μας Αξίες.

Ας μας κύκλωσε Κόλαση γύρω τριγύρω.

Ας ασχήμυνε ο κόσμος με μιας, τώρα δα.

Με τα λόγια σου, Εσέ, της Παράδεισος μύρο,

θρέφει η Άνοιξη ουράνια πουλιά. Όραμα!

Φεγγαρόλουστη γη, δώσ’ μου ελπίδα. Να σπείρω…

Μητρική μου εσύ Γλώσσα, του αίματος χτύποι

να δονούν τη ζωή μου και κάθε μου ορμή.

Λέξεις – όπλα τ’ αγώνα κι ασπίδα στη λύπη,

ηθικής κι ανδρειοσύνης μεγίστη τιμή.

Σολωμού Διονυσίου: ζείτε, αμάραντοι κήποι!

Καταργείς τα σκοτάδια, θανάτου τις φήμες,

ώ συνείδηση έθνους σεμνής προσευχής.

Αναρίγησαν πάλι αναπαίστων οι ρίμες,

σε δοξάζουν, Ποιητή, με σιγή προσοχής.

Ανατέλλεις και δύεις ζωντανές Ύμνου μνήμες!

_

γράφει ο Παναγιώτης Κουμπούρας

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ του 1^ου Διεθνούς Ποιητικού Διαγωνισμού του ΟΜΙΛΟΥ UNESCO ΖΑΚΥΝΘΟΥ – ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ με θέμα: ΜΙΑ ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ.