Σε βλέπω….
Σε βλέπω....
Σε βλέπω, κι ας είσαι τόσο μακριιά νιώθω ότι είσαι μια αγκαλιά κοντά μου αλλά και πάλι δεν σε φτάνω... σε χάνω!!!
Στέκεσαι απέναντί μου και με κοιτάς ανέκφραστη χωρίς ίχνος ζωής επάνω σου κι εγώ προσπαθώ σκαλοπάτι σκαλοπάτι να τελειώσω την ατέρμονη διαδρομή να σε αγγίξω έστω για λίγο να νιώσω όσα μπορεί αυτό το παγωμένο βλέμμα να χαρίσει....
Σε βλέπω αλλά όσο κοντά κι αν φτάσω πετάς σαν ελεύθερο πουλί στον ουρανό σαν να μην θέλεις ποτέ να γίνουμε ένα... ακόμα και σε λίγες στιγμές που ξαποσταίνεις πάνω μου γίνεσαι χίλια κομμάτια και πετάς μακριιά σαν να μην είχες κάπου αλλού να γύρεις το κορμί σου να βρεις σκιά αλλά δεν είχα φύλλα να σου δώσω...
Σε βλέπω εκεί ολόγιομη να λάμπεις αλλά καμιά ηλιαχτίδα σου να μην με χτυπά, ένα ισχνό φως μονάχα στα μάτια μου από την απέραντη λάμψη σου μου δίνει ελπίδα αλλά και πάλι χάνεσαι στην σκοτεινή πλευρά της ψυχής μου!!!!
Πες μου γιατί να σε βλέπω και να μην σε αγγίζω, να μην σε ακούω, να μην σου μιλάω?
Όλα μάσα μου πλέον σπαράζουν σε ένα γκρίζο τοπίο που προσπαθώ να αλλάξω χωρίς να είσαι δίπλα μου σαν να είσαι εχθρός μου.
Τι έχω κάνει για να μην σε αξίζω?
Τι έχω κάνει κι απλώς σε βλέπω?
Έχεις υψώσει φράγματα τόσο δυνατά που και ο πιο ισχυρός θα μάτωνε στο πέρασμα τους αλλά και πάλι σε ανάξιους χαρίζεις το κορμί σου και τους γεμίζεις ηδονή και ατελείωτα όνειρα.
Στιγμές χαράς που σε μια στιγμή τις παίρνεις πίσω και προσφέρεις με περισσή λαγνεία πόνο και μιζέρια χασκογελώντας όλο υπερηφάνεια! Προσφέρεις ένα λευκό περιστέρι και δέκα κοράκια στο πέρασμά σου απλά για διασκέδαση....
Σε βλέπω ακόμα και όταν ψάχνω μια αγκαλιά να χαθώ μέσα της να μην σε θυμάμαι που είσαι εκεί δείχνοντας μου τον δρόμο να φύγω μακριά γιατί απλά δεν αξίζω ούτε μια αγκαλιά ούτε ένα δάκρυ ένα χάδι....
Κάποια παιδιά ανέμελα και ανέγγιχτα από εσένα σε φώναξαν με το όνομά σου... ευτυχία!!!!
Εκείνα δεν σε βλέπαν όπως εγώ, εκείνα δεν σε ένοιωθαν όπως εγώ, γιατί εκείνα δεν είχες τη δύναμη ή την αναίδεια να τα αγγίξεις....
Εγώ σε βλέπω... βλέπω στα άδυτα της μαύρης σου ψυχής και ξέρω ότι σου έχουν δώσει λάθος όνομα... κάποια μέρα θα σε αγγίξω αλλά τότε θα σε εγκλωβίσω μέσα στο δικό σου είναι...
Γιατί τότε επιτέλους θα βλέπω!!!!
Γράφει ο Ευάγγελος Λελώνης
...ο οποίος εμπνεύστηκε και από τις έξι πρώτες δημοσιευμένες εικόνες!
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
![Φιλοσοφικές παρεμβάσεις, του Ανδρέα Αντωνίου [19]](https://tovivlio.net/wp-content/uploads/2015/05/philosophy_antoniou_b-440x264.jpg)
Η ερωτική κραυγή που προκαλεί η απόρριψη, δοσμένη πραγματικά με όλη την δύναμη της απελπισίας. Θαυμάσιο κείμενο που σου δημιουργεί την διάθεση να το διαβάσεις μεγαλόφωνα για να νιώσεις την ισχύ των συναισθημάτων που γεννώνται κατά την ανάγνωση. Το τέλος πραγματικά αριστουργηματικά ευρηματικό.
Τα συγχαρητήρια μου Ευάγγελε Λελώνη, με συνεπήρες!
Η απόγνωση της αναζήτησης του άπιαστου…
Πολύ ευαίσθητο!!!! πίκρα!!!! (το ανεκπλήρωτο γεννά φλόγα που καίει τα στήθια….)
Η Αλήθεια των σχέσεων η ψυχολογική εφόρμηση της ψυχής όταν νιώθει την πίεση για απελευθέρωση.Μια εξαιρετική ιστορία που εμπνεύστηκε από την απόγνωση & την βαθμολογώ με άριστα από καρδιάς, γιατί είναι η πρώτη φορά για τον Βαγγέλη!
Συνέχισε…*****
Σας ευχαριστώ όλους απο καρδιάς για τα σχόλια σας στήν πρώτη μου προσπάθεια…έπεται και συνέχεια!!!!
” κάποια μέρα θα σε αγγίξω αλλά τότε θα σε εγκλωβίσω μέσα στο δικό σου είναι…
Γιατί τότε επιτέλους θα βλέπω!!!! ” … υπέροχο … )
Αγαπητέ συνονόματε, έχεις δοκιμάσει να γράψεις ποίημα; Νομίζω, πρέπει… Με εντυπωσίασε η γραπτή έκφρασή σου. Καλή συνέχεια εύχομαι.