“Σε φορώ χρυσάνθεμο στο στήθος μου.
Σε βαστώ ακέραιο μέσα στους χτύπους της καρδιάς μου.
Σε ηχώ σαν καμπάνα γιορτή μου.”
Διαβάστε κι αυτά
“Τώρα βρήκε να μας κλείσει μέσα η καταραμένη καραντίνα; Τώρα που τα καλύτερα θηράματα βγαίνουν να βοσκίσουν το φρέσκο χορτάρι και τα αγριολούλουδα;” είπε θυμωμένος. Εδώ και τρεις μήνες, έβγαζε τακτικά τα κυνηγητικά του όπλα και τα περιποιούνταν αναλόγως. Τα έλυνε με...
-Μαμά, γιατί εγώ δεν πάω σχολείο σαν όλα τα παιδιά; -Σε ποιο σχολείο; -Να, εδώ που είμαστε τώρα. Βλέπω κάθε μέρα τα παιδιά με τις τσάντες τους που πάνε και θα ήθελα να πάω κι εγώ. -Δεν σε καταλαβαίνω... Άσε τις κουβέντες να δούμε πώς θα περάσει κι η σημερινή μέρα. Και...
Το δωμάτιο άδειο. Δυο πολυθρόνες ορφανές, αντικριστά. Τα παράθυρα χωρίς κουρτίνες, οι τοίχοι δίχως κάδρα. Γκρι τοίχοι, σπατουλαρισμένοι. Κανένα ψεγάδι πάνω τους. Και τα παράθυρα με τζάμια τόσο καθαρά που περιμένεις τον αέρα ή την κάψα. Τα κανάτια κλειστά αφήνουν...
0 Σχόλια