Αργείς… αργείς πολύ να με τελειώσεις.
Με καις; Σε καίω;
Για δες καλά το μέσα σου
το κλαις; Tο καις;
Το γνώρισες; το όρισες;
Για πες μου αν ξεχώρισες.
Αργείς… αργείς πολύ να μου απαντήσεις.
Σαν να μην το περίμενες
μα ο θάνατος να κάνει ερωτήσεις;
Μην απορείς καθόλου μάτια μου
ρωτώ για να μαθαίνω
στην τόσο σύντομη ύπαρξή μου
θέλω και επιμένω
να ξέρω αυτόν τουλάχιστον
τον λόγο που σε πεθαίνω.
Μα εσύ αργείς… αργείς να πεις
τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις
τι θέλεις, τι μπορείς.
Αργείς, αρνείσαι, χάνεσαι
και κρύβεσαι μα αισθάνεσαι.
Τι αισθάνεσαι;
Μα αργείς. Γιατί αργείς;
Γιατί χάνεσαι πάλι στη δίνη της σιωπής;
Αλλά πάλι… Ίσως είναι καλύτερα να μην ξέρω.
_
γράφει Άννα Ρουμελιώτη
[…]Αργείς, αρνείσαι, χάνεσαι
και κρύβεσαι μα αισθάνεσαι…[…]
τα λόγια σου με κάλυψαν…και περιγράφουν αρκετούς…δυστυχώς..
μα η ζωή είναι μία
αν χαθείς δε θα ξαναβρεθείς
αν κρυφτείς δε θα σε δουν
αν αισθάνεσαι και δεν το λες
κανείς δε θα το μαντέψει…
συστολές..διαστολές..στολές..αναστολές…ο κόσμος μας..όπως τα λες!
Ετσι Μαχη. Και η εξηγηση θα ρθει οταν δεν θα χρειαζεται πια καμια εξηγηση. Σε ευχαριστω.
Άννα μου πολύ όμορφο!!!
Υπέροχες σκέψεις!!!
Αρκετά ιδιαίτερο!!!
Ακριβώς έτσι είναι οι περισσότερες σχέσεις.
Κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, από δάχτυλα,
από καθρέφτες…
Σε ευχαριστω παρα πολυ Ελενη!Χαιρομαι που σου αρεσε.
Αλλά πάλι… Ίσως είναι καλύτερα να μην ξέρω….ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΖΕΜΕΝΗ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
Πολύ πολύ σας ευχαριστώ Δημήτρη!!!