Έρμος πάλι βρίσκεσαι, αγέρωχος,
στη μέση του πουθενά.
Πλαισιωμένος από χρώματα
και μενεξεδένια αρώματα.
Πλασμένος φόβο να σκορπίζεις.
Τη μέρα στα πλάσματα που 'χουν φτερά.
Τα βράδια σ' ανθρώπους που η τύχη τους έφερε μπροστά σου.
Φιλοτέχνημα άσχημης ομορφιάς.
Δέρμα από στάχυ, στεγνό.
Ντυμένος με κουρέλια.
Ανέκφραστος κι ακίνητος.
Δίχως πνοή.
Κανείς δε νοιάζεται για σένα.
Δε φτιάχτηκες για τη χαρά.
Μονάχα τους γύρω ν' απομακρύνεις.
Ούτε μάτια δε σου έδωσαν,
να δουν πως και εσύ δακρύζεις.
_
γράφει η Ουρανία Βασιλάτου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Η μοναξιά του σκιάχτρου… Του έδωσες ζωή… του έδωσες παράπονο… χωρίς μάτια να μπορεί να κλάψει… Όμορφο…
Ευχαριστώ πολύ!! όλα τελικά έχουν ψυχή
Ούτε μάτια δε σου έδωσαν,
να δουν πως και εσύ δακρύζεις.
Με άγγιξε πολύ!!!
Χαιρομαι ιδιαίτερα που το βρήκατε όμορφο. Σας ευχαριστώ κ.Άννα
[…]Ούτε μάτια δε σου έδωσαν,να δουν πως και εσύ δακρύζεις…[…]
εκφράσατε με όμορφους στίχους την μοναξιά…
κ.Μάχη η μοναξιά έχει πολλούς τρόπους έκφρασης τελικά. Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια