Ο αέρας παίρνει τη σκιά μου
Τη σκορπάει στους δρόμους με μανία
Αλύπητα γδέρνομαι από την ταχύτητα
Το φως σκοντάφτει πάνω μου και κοντοστέκεται
Να μου αφήσει μια αχνή λάμψη
Ως ένδειξη συμπαράστασης στην αμυδρή μου ύπαρξη
Ή να με προσπεράσει με αδιαφορία
Αφήνοντάς με να τα βγάλω πέρα μαζί της.
Η σκιά μου σιωπηλή και δειλή
Ωχρή και ζαρωμένη προσπαθεί να χωρέσει
Στις κρυψώνες του μυαλού μου
Αινίγματα και γρίφοι άλυτοι την παιδεύουν
Δεν θάφτηκαν με τα περασμένα δεν ξεχάστηκαν
Σκιά με μνήμη βαριά και αντοχή καταδότη
Ξεκίνησες πρώτη να μου περνάς τη θηλιά.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
0 Σχόλια