2 Μάρτη
Ξημέρωμα

Πατέρα βιάζομαι... Χθες ο ήλιος μου κούνησε μαύρο μαντήλι, όπως και κείνο το χλωμό δείλι του Μάρτη που έφυγες από κοντά μας. Τί σύμπτωση! Έμαθα το δυσάρεστο νέο για το θάνατο του καλύτερου φίλου σου. Και σήμερα ξημέρωμα ο ουρανός είναι βαρύς, συννεφιασμένος, όπως και τότε. Τα σύννεφα κρατάνε στην αγκαλιά τους τ' αστέρια, μαζί και το δικό σου.
Βιάζομαι να σου γράψω για να μάθεις όλα αυτά που μου βαραίνουν την ψυχή. Άλλαξε ο κόσμος από τότε που έφυγες, το μόνο που δε φεύγει ποτέ είσαι εσύ απ' την καρδιά μου. Με πονάνε πολύ αυτά που συμβαίνουν ολόγυρά μου, με ταπεινώνουν, με πνίγουν όπως και πολλούς ανθρώπους εδώ στη γη.
Σύννεφα στραγγισμένα από βροχή κυκλώνουν τις ζωές μας, πένθιμα χαμόγελα στέκουν στα χείλη μας. Το βλέμμα μας στον ουρανό δε βλέπει χρώματα και τα όνειρα πονάνε στη σκέψη μας.
Θυμάσαι... όπως πονούσαν και σένα, μας πονάνε στην ψυχή. Δακρύζουμε, ματώνουμε μα κανείς δε μας καταλαβαίνει. Ξέφτισαν τα ιδανικά, οι αξίες σάπιες κλωστές, εμπόρευμα εκπτώσεων.
Μόνο εσύ θα με νιώσεις. Να, ήρθε κι ένα λευκό περιστέρι και μου χτύπησε το τζάμι, μα δεν πρόλαβα να του ανοίξω, πέταξε γρήγορα στον ουρανό. Έτσι έτρεξες κι εσύ να προλάβεις τότε που ήρθες στα όνειρά μου να με ρωτήσεις αν είμαι καλά. Σου άνοιξα μα δεν ήσουν εκεί, είχες φύγει. Ανέβαινες γρήγορα τη σκάλα για το αιώνιο ταξίδι.
Η μοίρα δεν έχει έλεος. Όπως περιφρόνησε εσένα όταν πέρασες απ' τα μονοπάτια της, της άπλωσες το χέρι και εκλιπαρούσες για βοήθεια, έτσι τώρα περιφρονά κι όλους εμάς. Άλλαξε ο κόσμος, πονάει, πονάει ο κόσμος μου. Μόνο το ηλιοβασίλεμα δεν άλλαξε. Εκεί μαγεύεται η ψυχή, στολίζεται με τα χρώματα κι ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, εκεί που σε συναντάει.
Χθες βράδυ έκοψα στίχους απ' τα μπουμπουκιασμένα άνθη της ψυχής μου να σου τα στείλω εκεί ψηλά, τώρα που βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο. Έκοψα κι ένα μπουκέτο ροζ τριαντάφυλλα, τα αγαπημένα σου. Όλη νύχτα τα πότισαν τα θλιμμένα δάκρυά μου, τα δάκρυα των τεθλιμμένων και η σιωπή της άνοιξης.
Μη δακρύσουν τα μάτια της ψυχής σου, δάκρυσαν τα δικά μου. Άνοιξε απαλά τα ροδοπέταλα, φοβάμαι μη σε πληγώσουν τα λόγια μου...

"Κι ένα δείλι χλωμό πήγες στο άπειρο εκεί
που ο ουρανός δεν έχει σύνορα
έφυγες ξαφνικά σαν αστραπή
άφησες πίσω σου σιωπή

Αν η μοίρα των ανθρώπων είναι βάναυση, σκληρή
εσύ στον ουρανό είσαι ένα αστέρι που φωτίζει κάθε αυγή
στο φως του ας κάνουμε όλοι μια ευχή
τ' όνειρο κι η ελπίδα μας ποτέ να μη χαθεί."

Με παρέσυραν τα δάκρυα της νοσταλγίας στα γαλάζια χρώματα της θάλασσάς σου. Πρέπει να βιαστώ. Σε λίγο έρχεται κοντά σου ο αγαπημένος σου φίλος. Να τρέξω να στολίσω την ψυχή του με το δώρο σου. Άνοιξε την πόρτα και κράτα τον στην ολόλευκη αγκαλιά σου. Να τον προσέχεις. Όπως προσέχεις κι εμάς και μας νοιάζεται.
Είσαι κάτι ξεχωριστό και ιερό στη μνήμη μου. Κανείς και τίποτε δε θα με σταματήσει να σ' αγαπώ και να σε σκεπάζω στα όνειρά μου.
Είναι τόσο δυνατή η αγάπη μου που θα φτάσει ως τον ουρανό. Να δεις που θα ζηλέψουν και τ' αστέρια. Κι οι αγγέλοι θα γρατσουνίσουν με τα φτερά την κιθάρα τους και θα πλημμυρίσει με μουσικές η αυλή του Παραδείσου.
Ή πόρτα της ψυχής μου είναι πάντα ανοιχτή για σένα.

Σ' αγαπώ...
Λ

Σου στέλνω δώρο "ένα γράμμα"