Με τη Νικόλ ήμασταν ζευγάρι από τα 18 μας χρόνια έχοντας κοινό όνειρο να γίνουμε αστροναύτες. Δεκατρία χρόνια αργότερα, μετά από πολύ κόπο, διάβασμα, ξενύχτια και εκπαιδεύσεις, καταφέραμε πράγματι να γίνουμε μέλη του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Επρόκειτο για την 19η αποστολή του Σταθμού και θα ταξιδεύαμε μόνο τρία άτομα. Ο Ματέι, ο Ρώσος κοσμοναύτης, ήταν ο αρχηγός μας. Η Νικόλ και ο Ματέι δέθηκαν αμέσως, σαν δύο κομμάτια σπασμένου καθρέπτη. Τους τελευταίους μήνες της αποστολής η Νικόλ δε μου μιλούσε καθόλου. Όταν κατάλαβα τι συνέβαινε, ήταν ήδη αργά. Έβλεπα την αγαπημένη μου να κόβει με μαεστρία το σχοινί που με κρατούσε δεμένο στο διαστημόπλοιο, έτσι πέταξα με δύναμη το δαχτυλίδι του αρραβώνα μας, προκαλώντας μια ρωγμή στο τζάμι και ελπίζοντας…
_
γράφει η Κατερίνα Κρυστάλλη
Γρήγορο πολύ και υπερβολικο.
Το τζάμι δεν σπάει τόσο εύκολα.
Έχετε δίκιο για το τζάμι, το σκέφτηκα μετά την δημοσιεύση.
Κατερίνα ιδιαίτερη η μικρή σου ιστορία!!! Μπράβο σου!!!
Ευχαριστώ πολύ!
ΚΑΛΟ !!!
Ευχαριστώ!
Το τζάμι δεν σπάει τόσο εύκολα, όπως σημειώθηκε στο πρώτο σχόλιο. Όμως, στη Λογοτεχνία ΚΑΙ τα τζάμια σπάνε ΚΑΙ τα πουλάκια μιλούν ΚΑΙ οι νεκροί περπατούν ΚΑΙ όλα τα ανέφικτα γίνονται! Ωραία ιστορία, με ταχύτητα στην αφήγηση και βασικό θέμα την απέλπιδα προσπάθεια ενός ερωτευμένου να περισώσει κάτι.