Ήρθε μια μέρα, τάχα ίδια με όλες
τα μάτια άνοιξα πάλι, μύρισα καμένο
γύρω μου στάχτη
πήρα στη χούφτα μου λίγη και με έκαψε
ήταν ακόμη ζεστή
σημάδι πως κάτι πολύ πρόσφατα κάηκε
κι έγινε στάχτη
μαζί με τη μυρωδιά τού καμένου
φτάνει στα ρουθούνια μου
και η μυρωδιά σου
η μυρωδιά μου
τότε κατάλαβα
πάει καιρός και ζω ακόμη με τη στάχτη
κοιμάμαι και ξυπνώ
τη βλέπω, τη μυρίζω
έχει γίνει ένα με το δέρμα μου
κι έχει φράξει κάθε πόρο
δεν παγώνει, παραμένει ζεστή
λες και από την αρχή κάτι καίγεται ξανά και ξανά
και γίνεται στάχτη
με πεθαίνει μόλις βραδιάσει
και με γεννά ξανά το πρωί
από την ίδια μήτρα που γεννήθηκε το όνειρο αυτό
που πια είναι στάχτη
δεν ψάχνω το σπίρτο που ήταν το όργανο εκτέλεσης
μήτε τον εμπρηστή
τον ξέρουμε και οι δυο καλά
θέλω απλά να ξυπνήσω μια μέρα
και να μην μυρίσω καμένο
να μην βρω γύρω μου στάχτη.

_

γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά