–
γράφει ο Γιάννης Συμεωνίδης
–
“Σταυρόλεξο που δεν τελειώνει είναι ο κόσμος και η ζωή”, γράφει η Αντιγόνη Μπάσιου και με μια μόνο φράση της “γρονθοκοπεί” τον κυνισμό. Όποιος διαβάσει, μάλιστα, το βιβλίο της θα αντιληφθεί ότι είναι ολόκληρο ένα μάθημα ανυπακοής στην ειμαρμένη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή για τον καθένα μας. Η Λυδία, ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, και οι αναμνήσεις της ζωής της ενδεχομένως να διαφέρουν από τους περισσότερους από εμάς μόνο σε ένα πρώτο επίπεδο, στο επιφανειακό. Δεν έχουμε ζήσει όλοι μας την κακοποίηση της μητέρας στο σπίτι, δεν έχουμε ταξιδέψει ούτε έχουμε ζήσει σε τόσο πολλά μέρη όπως η Λυδία, ενδεχομένως να μην έχουμε αγαπήσει και να μην έχουμε αγαπηθεί όσο εκείνη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, όμως, οι αγωνίες και οι προσδοκίες της είναι κοινές, αποτελούν κτήμα της ανθρωπότητας στην οποία ανήκουμε όλοι μας, ανεξαρτήτως αν κάποιες φορές λησμονούμε την θνητότητα και τη ματαιότητα που αυτή συνεπάγεται. “Ό,τι αρχίζει, οφείλει και κάποια στιγμή και να τελειώσει. Να μην μυρίσει η κούραση, να μην ανθίσει η συνήθεια, να ποτιστούν οι πληγές”, γράφει η ηρωίδα με μια στωικότητα που δεν συγγενεύει με την παραίτηση, αλλά με την αποδοχή.
Η Αντιγόνη Μπάσιου εμπλουτίζει το λυρικό της κείμενο με στίχους αγαπημένων ασμάτων, αυτού που έχουμε μάθει να αποκαλούμε “έντεχνο τραγούδι”, καθώς και με αφορισμούς ανθρώπων που με το έργο τους εκμηδένισαν το μέτρο, το έκαναν να μοιάζει πολύ λίγο για να περιγράψει τη βαθιά διύλιση που πέτυχαν του ανθρώπινου κωμικού ψυχοδράματος. Όλα συνδέονται αρμονικώς στο βιβλίο, σαν γέφυρες που μας περνούν από το ένα συναίσθημα στο άλλο δίχως η καπετάνισσα- συγγραφέας να χάνει στιγμή από τα μάτια της τον προορισμό. “Έμαθα να δίνω σιωπηλά στον εαυτό μου περιθώρια αδυναμίας”, μαρτυρά η πρωταγωνίστρια Λυδία, η οποία δεν είναι μια γυναίκα που ονειροβατεί δίχως να ξέρει την πραγματικότητα, αλλά ένα αερικό που πήρε σάρκα κι οστά για να μας διδάξει με τη ζωή της ό,τι οι υπόλοιποι αρκούμαστε από τα βιβλία για να γευόμαστε.
0 Σχόλια