–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Η σημερινή παρουσίαση είναι πολύ ιδιαίτερη. Με συγκλόνισε, με άγγιξε και συνάμα με αφύπνισε. Τα κείμενα του βιβλίου έχουν γραφτεί από κρατούμενους των φυλακών Τρικάλων κατά τη διάρκεια διετούς εργαστηρίου δημιουργικής γραφής που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το 2ο Σ.Δ.Ε. (Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας) των φυλακών και συντονιστή τον Νίκο Μάντζιο, συγγραφέα και δάσκαλο δημιουργικής γραφής.

Όσοι έχουν συμμετάσχει, έχουν βάλει τη δική τους σφραγίδα στο βιβλίο, έχουν τοποθετήσει το δικό τους μικρό ή και όχι λιθαράκι για τη δημιουργία του που προτείνω ανεπιφύλακτα!

Μην περιμένετε να διαβάσετε φαμφάρες, ωραιοποιημένες μυθοπλασίες. Θα βρείτε κείμενα σύντομα, κείμενα λιτά, κείμενα αληθινά, κείμενα που αιμορραγούν και άλλα που διχάζουν.

Όλα έχουν κάτι να σου δώσουν. Στο χέρι σου είναι αν ολοκληρώνοντας της ανάγνωση κλείσεις το βιβλίο ή αν σταθείς και ρίξεις μια πιο διεισδυτική ματιά στον άνθρωπο που γράφει για εκείνον και όχι για σένα, μέσα από ένα κελί φυλακής.

Διάβασα κείμενα γεμάτα όνειρα και ελπίδα, άλλα γεμάτα αιχμές, πόνο, αίματα και θλίψη.

Ανάμεσά τους υπάρχουν θρυμματισμένα είδωλα που με λίγη θέληση θα γίνουν ξανά καθρέφτες.

Κρατούμενοι παρέα με σωφρονιστικούς υπαλλήλους που διαθέτουν κομπλεξικό τουπέ, που μόνο να χτυπούν ξέρουν. Έτσι θα επέλθει ο σωφρονισμός;

Άνθρωποι που πασχίζουν να μη ξεχάσουν την αγάπη για τη ζωή. Πόσο εύκολα ξεχνιέται η αγάπη να’ ξερες όταν είσαι έξω…

Αναμνήσεις κλεισμένες σε τεφροδόχο, μα ακόμη ξεκλείδωτες.

Αμαρτίες που φωτίζουν εντός τους, σαν κερί αναμμένο, ίσως κλεμμένο από τάφο υγρό.

Τα ερωτήματα τους πολλά, ακατέργαστα μα αληθινά, που θα βρουν απαντήσεις;

Τι κάνεις όταν ο χρόνος σταματά, η ζωή σταματά, μα ο εφιάλτης εξακολουθεί να υπάρχει;

Που να ψάξουν να βρουν τη ζωή που τους κλέψανε;

Υπάρχει κλειδί που ξεκλειδώνει την ευτυχία; Έχει μήπως και αντικλείδι;

Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη, αξίζει να λέγεται Οδυσσέας; 

Τι συμβαίνει με τον απρόσμενο έρωτα; Έχει μήπως δίκιο ο Oscar Wilde όταν είπε «σε έναν γάμο οι τρεις είναι πολλοί και οι δύο λίγοι»;

Μπορεί κάποιος να συγχωρήσει τον φονιά ή τα ράσα που φορεί δεν τον βοηθούνε;

Εμπόδια νοερά, παιχνίδια του μυαλού, πως να τα παρακάμψουν;

Ποιος είναι ο ευτυχισμένος και ποιος απλά ο ευχαριστημένος;

Βρήκα ανάμεσα στις λέξεις, δικές τους στιγμές που σκαλώνουν στη σκέψη, τριβελίζουν το μυαλό και άλλες που γίνονται μακρινές θύμισες. Αναγνώρισα την τρομοκρατία που πλέον έχει γίνει καθημερινότητα σε μια κοινωνία που γεννά επιθυμίες ανικανοποίητες.

Ναι βρίσκονται σε κελιά φυλακής, μα έχουν επιλογή να αφήνουν το μυαλό τους ελεύθερο. Δύσκολο, πολύ. Άλλοι προσπαθούν, άλλοι όχι. Κάποιοι δε, αφήνουν κατά μέρους τον παλιόκαιρο και αναζητούν την ηλιοφάνεια της ψυχής. Ούτε οι ίδιοι δε γνωρίζουν που θα τους βγάλει αυτή η αναζήτηση, μα στο τέλος του ταξιδιού, κάτι θα έχουν να πουν: …τουλάχιστον προσπάθησα… άλλοι τολμούν και σπάνε τον καθρέφτη που τους ορίζουν και καθρεφτίζονται απέναντι στην αγνή και άδολη ψυχή. Και βλέπουν! Σε όποιον αρέσει!

Ασπροτριαντάφυλλα, θυμίαμα θανάτου, συρματοπλέγματα, αμαρτίες, μαχητές της ζωής, πονεμένες καρδιές, ένα ομιχλώδες σκοτάδι, θραύσματα ζωών, λάθη, ένας τοίχος ντροπής, εφιάλτες, έρεβος, πληγές που αιμορραγούν, ψυχές διπλοκλειδωμένες, μεταγωγές, παγωμένα κελιά, παρανομίες, άνομες ελευθερίες, αποδράσεις του μυαλού, μυστικά ταξίδια του νου και έρωτες, όλα αναμοχλεύονται μεταξύ τους και δημιουργούν το ξεχωριστό συνονθύλευμα του βιβλίου.

Τι να ευχηθώ;

 Να αναζητήσει ο καθένας τους τη δική του ελευθερία, που σίγουρα είναι διαφορετική από των άλλων, να ψάξει να τη βρει και αν δεν τη βρει, ας τη δημιουργήσει με τα υλικά που διαθέτει!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.