Μη μου μιλάτε τώρα σας παρακαλώ

η σιωπή μου κρατάει αποστάσεις ασφαλείας

τα χέρια μου σφίγγονται σε γροθιές

η καρδιά μου χτυπάει πολύ γρήγορα

πάνω από τα επιτρεπόμενα όρια

γκρεμίζεται ο πόνος πάνω στα μελίγγια μου

και σκορπάει μαζί με τόσους αναρίθμητους θορύβους

μέσα στο μυαλό μου.

Η πόρτα ανοιγοκλείνει τόσο απότομα

ο ήχος της με ταράζει

γδέρνω με τα νύχια μου το δέρμα μου

δεν νιώθω τίποτα

δεν κυλάει αίμα στις φλέβες μου

δεν αισθάνομαι το παραμικρό

μόνο το βουητό μέσα στο κεφάλι μου με συντρίβει.

Τόσοι ήχοι μπερδεμένοι

δεν με αφήνουν να ξεκαθαρίσω τις προθέσεις μου

ο κόσμος με κοιτάζει περίεργα

στέκομαι με βλέμμα απαθές και αδιάφορο

και κοιτάζω το κενό κάνοντας κινήσεις σπασμωδικές

«ψυχολογική διαταραχή».

Βγαίνω έξω στο δρόμο

όλοι μιλάνε πολύ δυνατά σχεδόν φωνάζουν

δεν αντέχω τις φωνές μη μιλάτε

όλη αυτή η οχλοβοή με εξαντλεί.

Προσπαθώ να περάσω μέσα από το πλήθος

να βγω απ’ τον στενό κλοιό της ύπαρξης

να ανασάνω λίγο αέρα.

Δεν μπορεί να μην υπάρχει λίγος τόπος και για εμένα

να σταθώ παράμερα θέλω μη με πλησιάζετε.

Αρχίζω να τρέχω στον δρόμο γρήγορα

κλωτσάω κάτι τενεκεδένια κουτιά με μανία

οι παλάμες μου ιδρώνουν το κορμί μου τρέμει από το κρύο

μα δεν κάνει κρύο.

Συνεχίζω να τρέχω… πρέπει να φύγω... πρέπει να ξεφύγω

άγρια θηρία νιώθω πως με κυνηγούν να με κατασπαράξουν

χάνομαι… το μυαλό μου έχει σαλέψει και χάνεται

«ψυχολογική διαταραχή»

Μη αναστρέψιμη…

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!