Στην αυγουστιάτικη πανσέληνο
Ξεπρόβαλες ολόσωμη στης θάλασσας την άκρη
και άθελά μου κύλησε στα μάτια μου το δάκρυ
μπροστά στο μεγαλείο σου που φώτισε την πλάση
κι ασήμωσε την θάλασσα και στα βουνά τα δάση...
Ανέβηκες στον ουρανό, βασιλικό το βήμα
όλο μεγαλοπρέπεια, κι εγώ δικό σου θύμα
άφωνα 'κει στεκόμουνα να σε γλυκοκοιτάζω
της νύχτας ω αγνή θεά, με δέος να θαυμάζω.
Η νύχτα υποχώρησε στην λάμψη την δική σου,
και το σκοτάδι γνώρισε την τόση δύναμή σου
σκόρπισε έστω μια βραδιά και γλύκανε η ζωή μου
σαν μέσα από τα μάτια μου τρύπωσες στην ψυχή μου.
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Σπύρο μου πολύ όμορφο!!
Γεμάτο ρυθμό, λυρισμό κι ευαισθησία,
όπως άλλωστε και η ψυχή σου!!!!
Με τι λέξεις να σε ευχαριστήσω;;;…. Με τι;;;
Πολυ ομορφο και γλυκο το ποιημα σας!!
Ήταν τόσο όμορφη και γλυκιά η νύχτα εκείνη… Ευχαριστώ Άννα μου.
Αχ αυτή η Πανσέληνος τι ύμνους ακούει.. πολύ όμορφο !
Το αξίζει Μάχη μου… Το αξίζει… Σε ευχαριστώ!
Πάρα πολύ λυρικό. Μου αρέσει ο ρυθμός και το μέτρο του. Εξαιρετικό!
Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου Σοφία….