Στην τραμπάλα η Ανασφάλεια,
βαριά κι ασήκωτη,
της Γης την σφαίρα,
ταρακουνάει,
που ναι
με μυριάδες άρματα ζωσμένη
και μ’ ένα σωρό προβλήματα φορτωμένη.
Παίζει με της Γης το φόβο.
Χοπ χοπ,
ξανά και ξανά,
την ζυγιάζει
κι η Γη με τρόμο κι ανισορροπία,
σαν μπαλίτσα στην ρακέτα χοροπηδάει
κι ούτε, πως είναι πέτρα στιβαρή,
μες τους αιώνες ακονισμένη,
μπρος στην Ανασφάλεια, πρωτογεννημένη,
ύπαρξη κλονισμένη.
Κι είναι ν απορείς,
π’ ακόμα και το βάρος της, το χάνει
και στην τραμπάλα ετοιμόρροπη,
μ ένα τίναγμα,
σαν φούσκα στον αιθέρα να σκάσει.
_
γράφει η Νατάσα Λουκά
0 Σχόλια