Είναι κι αυτή η σκόνη
στα ξεφλουδισμένα παράθυρα
κάθε που φυσάει δυνατά ο αέρας
εκείνη φτιάχνει έναν
καινούριο κόσμο στο περβάζι.
Τα παιδιά ζωγραφίζουν τότε
έναν ήλιο από στάχτη
κι ένα δέντρο, που μοιάζει
με της γιαγιάς το αδράχτι.
Εκείνη δεν είναι πια εδώ
έχει φύγει από καιρό
πριν η φωτιά χαράξει
μαύρες ουλές στα παντζούρια.
Η μητέρα επιμένει
να ποτίζει τις γλάστρες
με τα σκοτωμένα λουλούδια.
Είναι κι αυτή η ρημαδιασμένη σκόνη,
που ρίζωσε εδώ
στα αποκαΐδια η ελπίδα
να έρθει κάποτε ένα τέλος
στον πόλεμο αυτό.
Στην Πλατεία Αγωνίας
Να! Εδώ παρακάτω!
Τα παιδιά είπαν πως
θα χτίσουν εκεί
το καινούριο σχολείο
Να! Εδώ παρακάτω
στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Αν τα παιδιά καταφέρουν και κτίσουν Σχολείο στην σκοτεινή πλευρά του ήλιου να δεις που ο κι’ ο ήλιος ο ίδιος θα ξεχάσει πως κάποτε είχε και μια σκοτεινή ύπαρξη.
Καλημέρα Άννα τι κάνεις;
Τα παιδιά είναι η απόλυτη χαρά και αγάπη…μαζί τους καταφέρνεις πολλά… Ευχαριστώ Λένα την καλημέρα μου!
Η τελευταία μεταφορά, η γεμάτη ελπίδα, είναι συγκλονιστική… Από τα πιο όμορφά σου Άννα….
Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε Σπύρο!!Χίλια ευχαριστώ!!
Αννα μου με μούδιασε το σημερινό σου ποίημα! Μπράβο σου! Το τέλος απογειωτικό…
Είπα να πετάξουμε και όχι να γκρεμιστούμε … σε πείσμα των καιρών!!Σε ευχαριστώ αγαπημένη μου Μάχη!
Ας χτιστεί επιτέλους αυτό το καινούριο σχολείο να σημάνει επιτέλους η ελπίδα!!! Εξαιρετικό Άννα!!!
H ελπίδα είναι μεσα μας αρκεί να το καταλάβουμε..μεσα μας και κατ΄επέκταση και στα παιδιά μας…Σε ευχαριστώ πολύ Ιφιγένεια!
Υπέροχο Άννα!!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ Χριστίνα!!!!