Εκεί κατοικεί ο άλλος μου εαυτός. Αυτός που δεν έγινε, που δεν πραγματοποίησε τα όνειρα και τις ευχές που σμίλεψαν το «είναι» μου. Μαζί με έναν ολόκληρο κόσμο που κινείται σε άλλη διάσταση, με άλλα μέτρα και σταθμά, και φτιάχνει άλλες ζωές και ιστορίες.

            Ο δικός μας Πυθαγόρας είχε μιλήσει αρκετά γι αυτό –όπως, αιώνες μετά, και ο Αϊνστάιν. Δυστυχώς όμως, μετά από την  θρησκευτική τύφλωση του Μεσαίωνα, ακολούθησαν για πολλούς οι επιστημονικές παρωπίδες  και, ακόμη και σήμερα, γράφω αυτές τις αράδες ξέροντας πολύ καλά ότι, πολύ πιθανόν, να θεωρηθώ επιεικώς αφελής, αν όχι κάτι χειρότερο.

            Την πρώτη φορά που το πήρα είδηση ήταν μετά από μια ολική ηλιακή έκλειψη, όταν πήγαινα ακόμη στο Γυμνάσιο. Μας είχαν στήσει σαν στρατιωτάκια στο σχολικό προαύλιο, με ένα κομμάτι γυαλι καπνισμένο, και περιμέναμε να δούμε το μεγάλο θαύμα. Είχαμε γλιτώσει ένα πρόχειρο διαγώνισμα και γελάγαμε ευτυχισμένες. Όταν σκοτείνιασε μέρα μεσημέρι, μέσα από την μουτζούρα του γυαλιού σαν να μου χαμογέλασε μια άλλη μικρή. Δεν μου έμοιαζε και πολύ, είχε έναν άλλον αέρα -αλλά, όταν εστιάστηκα στα μάτια της, σιγουρεύτηκα ότι ήμασταν το ίδιο και  το αυτό. Κάτι ξέρουν οι παλιότεροι όταν λένε ότι τα μάτια είναι οι καθρέφτες της ψυχής μας.

            Απλώνοντας τα χέρια της άνοιξε, σαν αυλαία πίσω της, μια άλλη πόλη, καταπράσινη, με υπέροχα άσπρα κτίρια και ένα φαρδύ ποτάμι που κυλούσε ζωηρά κάτω απο πανέμορφες γέφυρες, πραγματικά έργα τέχνης. Άνθρωποι ψηλοί, γεροδεμένοι, με κομψά ρούχα, έκαναν περίπατο ανέμελοι κρατώντας τρυφερά όμορφα ζωάκια στολισμένα με πολύχρωμες κορδέλες. Από παντού ακουγόταν  μελωδική μουσική και τα ρουθούνια μου έσβησαν την μπόχα της πολυκοσμίας  και των μπαγιάτικων αλλαντικών  του κυλικείου για να γεμίσουν με μια θεσπέσια, λουλουδιασμένη ευωδιά.

            «Καλέ, η Αντωνιάδου χάζεψε», φώναξε η διπλανή μου και με μια σπρωξιά με έφερε στα συγκαλά μου. Είπα μαγκωμένη πως ζαλίστηκα -για να μη ρεζιλευτώ.

            Στο μέλλον όμως δεν έχασα ούτε μια έκλειψη, καραδοκώντας τη «δικιά» μου κι ελπίζοντας ότι, κάποτε, ίσως και να κουβεντιάζαμε. Πολλά από αυτά που είχα σχεδιάσει για τη ζωούλα μου δεν μου έβγαιναν και ήθελα διακαώς να δω πώς τα είχε βγάλει πέρα η... άλλη! Κάθε φορά την έβλεπα διαφορετική, μιας και μεγάλωνε όπως κι εγώ, πάντα όμως είχε ένα ύφος που με τραβούσε αλλά συνάμα με απωθούσε. Μια συγκατάβαση, θα έλεγα, που μου έδινε στα νεύρα.

            Μιλήσαμε όταν έκλεισα τα πενήντα και βρισκόμασταν σε μια παραλία κοντά στη Ρεσιφέ της Βραζιλίας. Μιλιούνια ο κόσμος, ντυμένοι στα άσπρα προς τιμή της θαλασσινής θεάς, της Γενμαγιά, περίμεναν με λουλούδια στα χέρια τον ήλιο να σκοτεινιάσει για να τα σκορπίσουν στον υγρό κήπο των κυμάτων της. Το όραμά μου κράτησε πολλή ώρα αυτή τη φορά -ή έτσι, τουλάχιστον, υπέθεσα. Μπόρεσα και ρώτησα τον άλλο μου εαυτό γιατί το έπαιζε «κάπως», γιατί είχε κάτι σαν οίκτο στη ματιά της και, γενικά, ποια νόμιζε ότι ήταν!

            «Μια ζωή χαζούλα ήσουν, αδελφούλα μου», μου απάντησε. «Ακόμη δεν έχεις καταλάβει ότι, ενώ εγώ ζω εδώ μια στασιμότητα, μέσα σ’ ένα τελειοποιημένο αλλά άδειο από συναισθήματα περιβάλλον, χωρίς σκαμπανεβάσματα και συγκινήσεις, εσύ πέφτεις με τα μούτρα στη ζωή σου, κτυπάς τα λάθη σβάρνα με το σπαθί του κουράγιου σου, γελάς με τις επιτυχίες σου, κλαις με τις αποτυχίες και κάθε σου στιγμή έχει το φως του συναισθήματος.

            »Εδώ, στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου, η τελειότητα είναι βαρετή -γιατί, χωρίς ναυαγισμένα όνειρα και έντονες εμπειρίες, γλυκιά μου, η ψυχή νανουρίζεται νωχελικά και παύει να αισθάνεται. Για να ζήσεις χρειάζεσαι το βάλσαμο της επιτυχίας αλλά και τις πληγές από λάθος αποφάσεις.  Αυτό το σκαμπανέβασμα το έχετε εσείς, που γυμνώνετε άφοβα το στήθος στις ακτίνες του ήλιου χωρίς να φοβάστε τα εγκαύματα».

            Δεν την ξαναείδα από τότε...

_

γράφει η Φώφη Walter Κυρλίδου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!