Στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου

Η ορθογραφία του σταχυού

Το σχολείο μας πάταγε στα πέλαγα. Ούτε γαλότσες, ούτε τίποτα: οι τοίχοι του βουλιάζαν αξυπόλυτοι στις άμμους των βυθών, κι εκεί δανά γλυκόβραζαν μέρα-νύχτα μέσα στ’ αλατοζούμι1 του Ιονίου. Χτισμένο ίσα-ίσα πάνω στα ριζά μιας πλαγιάς μούχλικης2, πέτσινης και καμένης,...

Περιστέρια

Όταν πιάνω να γράψω κάτι τις, το κύριο μέλημά μου είναι, αυτό το κάτι τις να μην είναι δυσάρεστο και γεμάτο μουρτζούφλα. Δεν το αντέχω αυτό το εμπόριο της θανατολατρείας και της απονιάς. Τα ξέρουμε όλα αυτά. Τα ζούμε στο πετσί μας επί καθημερινής βάσης και δεν είναι...

Σχέδια εξόντωσης

Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια του τα μελιά και εκείνο που διέκρινε, πραγματικά την κατατρόμαξε. Αυτός από τη μεριά του, κατέβαλε προσπάθειες να κρύψει τις μύχιες σκέψεις και σχέδια που έκανε όχι επί χάρτου, αλλά κατ’ ευθείαν στο δόξα πατρί. Είναι πράγματι αλήθεια αυτό...

Ο τελευταίος Νουρέγιεφ της χρονιάς

Θα ‘τανε τώρα μια δεκαριά μέρες, που οι αέρηδες δεν είχανε βάλει γλώσσα μέσα. Σκλήριζαν1, ετσακώνουνταν, στενάζανε, σφυρίζανε, παίζανε και τα πνευστά τους: και δώστου φλογέρα η Τραμουντάνα, και δώστου φυσαρμόνικα η Όστρια, ο Λεβάντες το σαξόφωνο κι ο Πουνέντες το...

Τα Χριστούγεννα της Ασφοδελιανής

-Και πες ότι τα πλάθω σαν καμπάνες ή σα σύννεφα ή σαν αστέρια. Πειράζει; -Πειράζει. Γιατί θα βγούνε παντόφλες, θα μείνουν άψητα και -μετά που θα τα τρως- μάντεψε ποιο κοριτσάκι θα γκρινιάζει ότι το πόνεσε η κοιλιά του. -Εγώ δεν είπα για παντόφλες. Κι αν, αντί για...

Τα Χριστούγεννα της Ασφοδελιανής

Τα πεντόβολα

Τρεις μικροί φίλοι, ο Κωστής, ο Μανολιός και ο Γιωργής, ήταν αφοσιωμένοι εδώ και ώρα στο παιχνίδι τους, πού έλκυε την καταγωγή του από τα παλιά, στο πολύ βαθύ του χρόνου, εκείνον τον αρχαίο χρόνο και καθώς όλα έδειχναν, δεν θα είχε και πολλή ζωή πια. Ε, νισάφι πια,...

Καλό Παράδεισο

Ευθύς εξ αρχής το ξεκαθαρίζω, προς αποφυγήν παρερμηνειών: Δεν πιστεύω στα όνειρα σαν πηγή προφητείας των μελλούμενων. Μετ’ εμφάσεως έχω κατά καιρούς υποστηρίξει ότι τα όνειρα δεν είναι άλλο από ένα αποκύημα τού υποσυνειδήτου και εμείς οι σκηνοθέτες του, ακούσιοι μεν...

14 Σχόλια

Πόπη Κλειδαρά στο 06/04/2016 σε 9:39 πμ

Υπέροχο Άννα! Καλημέρα

Απάντηση

Λένα Μαυρουδή Μούλιου στο 06/04/2016 σε 10:38 πμ

Καλημέρα όμορφη Εγώ τι μπορώ να σου πω ; ”Αν εσύ μπορεις να νιώθεις ευτυχής σωπαίνοντας και μέσα σου ν’ ακούς μουσικές και είναι αυτός ένας τρόπος φυγής σου” μπράβο σου που το καταφέρνεις
Ωραίο και τούτο σου το ποίημα και προσωπκά σας ευχαριστώ όλες εσας τις ποιήτριες που διδάσκετε ποίηση σε μας τους αδαείς.
Μου αρέσει πια να προσπαθώ να ερμηνεύω τις αλληγορίες σας μα απορώ βρε παιδί μου πώς τις σκέπτεστε; Είναι ΚΑΙ αυτό θέμα ΑΣΚΗΣΗΣ Άννα μου;

Απάντηση

Άννα Ρουμελιώτη στο 06/04/2016 σε 10:43 πμ

Ευχαριστώ πολύ Πόπη!Την καλημέρα μου!

Απάντηση

Άννα Ρουμελιώτη στο 06/04/2016 σε 10:48 πμ

Λένα μου σε ευχαριστω πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια, αλλά δεν νομίζω πως διδάσκω ποίηση..απλώς εκφράζομαι γράφοντας επηρρεαζόμενη από τα γεγονότα της καθημερινότητας… την καλημέρα μου 🙂

Απάντηση