Ο έρωτας μια χώρα
γεμάτη ναούς, μνήμες κι Ήλιο.
Και μέσα της – βαθιά – οι γενναίοι
σκίζουν τα σωθικά της.
Στα χέρια τους το αίμα της κρατούν.
Θυσία το προσφέρουν στο φως,
για τα βράδια εκείνα
που τ’ άστρα γεννούν τις μεγάλες οπτασίες.
Κι αυτές σαν μουσική,
απ’ τα βάθη του ουρανού,
πάνω σε φτερά πυγολαμπίδων ταξιδεύουν.
Απλώνονται στον ορίζοντα των θαλασσών
και στις κοιλάδες των ονείρων.
Μαζί με τους τροβαδούρους
των παραμυθιών προχωρούν
τραγουδώντας
«Ό, τι γεννιέται μεγάλο,
το μεγάλο ανταμώνει,
στη χώρα του έρωτα..
Που ‘ναι γεμάτη ναούς, μνήμες κι Ήλιο.»
_
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Ό, τι γεννιέται μεγάλο,
το μεγάλο ανταμώνει, Πανέμορφο το ποίημά σας… Μπράβο σας!!!