–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Το έτος 2018 στη Νάπολη η Μπιάνκα Αλταμούρα στα 88 της χρόνια, ζει μόνη της με μια νεαρή που τη βοηθά και τη φροντίζει. Έχει έναν γιο τον Αλεσάντρο έναν μοναχικό άνδρα από τον γάμο της με τον αδικοχαμένο Σαβέριο, πολλά χρόνια πριν. Τόσο ο Σαβέριο όσο και η Μπιάνκα ασχολήθηκαν ενεργά με τον κουμμουνισμό έχοντας ασπαστεί τις ιδέες και τα ιδανικά του, κάτι που γίνει από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου γνωστό.

Η ιστορία της Μπιάνκα, είναι με κάποιον τρόπο δεμένη με την ιστορία της Ελένης Αλταμούρα, της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου και ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να ταξιδεύει από τη Νάπολη στις Σπέτσες όπου εκεί τελικά θα γίνουν οι αποκαλύψεις και οι συνδέσεις των ηρώων τόσο με την ιστορία όσο και μεταξύ τους.

…είναι υπέροχο να ξυπνάς και να είσαι για άλλη μια μέρα ζωντανός…

Θα διαβάσουμε για τον Μιχάλη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για το τανκ που πέφτει επάνω σε ένα σταματημένο λεωφορείο, για την εγγονή Γκαμπιέλα και το παλιό πορτοκαλί πανάκι της, την αβάστακτη ελαφρότητα του είναι, την Άνοιξη της Πράγας, τον θαλασσογράφο Ιωάννη Αλταμούρα, αλλά και τη βεράντα ενός σπιτιού στις Σπέτσες με τη μοναδική της ιδιότητα να μπορείς από εκεί να αγναντέψεις το Αιγαίο.

Πρόσωπα φεύγουν και άλλα κάνουν την εμφάνισή τους. Ασθένειες που είναι παροδικές ή και μόνιμες. Ψυχές που αντέχουν στον χρόνο και άλλες που καταθέτουν τα όπλα στην πρώτη δυσκολία. Όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου, συμπληρώνουν ένα συνονθύλευμα, ένα κράμα πολυσχιδές ικανό να σε αφυπνίσει με τις πράξεις αλλά και με την ιδιοσυγκρασία τους.

Τα σημειωματάρια της Μπιάνκα που ρίχνουν φως στην πολύκροτη ζωή της, κληρονομιά πλέον του Αλεσάντρο, η περιέργεια του τελευταίου για τους προγόνους του, μια σειρά έργων από τη Μαρίνα που γράφει τη διατριβή της και η 58χρονη συνταξιούχος καθηγήτρια των καλλιτεχνικών Σοφία που θα προστεθεί στους ήρωες της ιστορίας, κρατούν στα χέρια του κομμάτια του παζλ που όταν ενωθούν θα φέρουν στο φως βαθιές και αποκαλυπτικές αλήθειες.

Υπάρχουν όνειρα που όταν ξυπνάμε έχουν χαθεί από τη μνήμη μας. Άλλα που έρχονται στον ύπνο μας, μία και μοναδική φορά. Όμως, υπάρχουν και κάποια επαναλαμβανόμενα που έχουν κάτι να δώσουν, κάτι να μας πουν. Αυτά τα τελευταία είναι που απασχολούν τη Σοφία και τον Αλεσάντρο, όνειρα που έρχονται στο υποσυνείδητό τους ξανά και ξανά επιμένοντας να τους προκαλούν και να τους προσκαλούν σε μια ταξίδι γρίφων που στο τέλος της διαδρομής τους, υπάρχει η λύση.

Ένα προγραμματισμένο και ένα ξαφνικό ταξίδι στις Σπέτσες, το «στοιχειωμένο» για πολλούς σπίτι της Ελένης Αλταμούρα, ο Μπάμπης και το κερασμένο ουζάκι με μεζέ, η συνάντηση και η γνωριμία της Σοφίας με τον Μιχάλη και στη συνέχεια με τον Ιταλό, αλλά και ένα πεφταστέρι που χάνεται μπροστά σε δυο ζευγάρια μάτια, προσδίδουν μυστήριο στην ιστορία και αγωνία στον αναγνώστη.

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Κατερίνας Δουκάκη, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

…όταν είμαστε ερωτευμένοι, το λέμε και το πιστεύουμε απόλυτα ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το ταίρι μας ούτε μια μέρα. Κι όμως ερωτευόμαστε και ξαναερωτευόμαστε ξανά και ξανά. Και κάθε φορά παθιαζόμαστε και νομίζουμε πως είναι η μία και μοναδική αγάπη που σίγουρα θα είναι η τελευταία…

Λίγο πριν πέσει η αυλαία αποκαλύψεων, σκάει μια βόμβα σε ένα 14χρονο κορίτσι και εμφανίζεται ξαφνικά ένα γράμμα στα χέρια της Σοφίας που σκοπό του έχει να δώσει απαντήσεις.

Γρίφοι λύνονται, αγάπες ανθίζουν, πρόσωπα δεν πρόλαβαν να ζήσουν το αύριο. Παρόλα ταύτα, το σπίτι στις Σπέτσες, περιμένει στωικά κάποιον να απασφαλίσει το λουκέτο και να δώσει ξανά ζωή στα άψυχα κομμάτια του.

Ποιος θα το τολμήσει;

Η Κατερίνα Δουκάκη-Κουτσουρίδου γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα πέρασε παίζοντας στις αλάνες της πόλης και ποδηλατώντας δίπλα στη θάλασσα. Μεγάλες αγάπες: το πιάνο, τα μαθηματικά, τα σκυλιά και τα εξωσχολικά βιβλία. Διάβαζε τα πάντα, από «Μικρό Σερίφη» μέχρι το «Ζαν Κριστόφ» του Ρομαίν Ρολάν. Στα δεκαοκτώ τη βρήκε η Φυσική στο μεγάλο αμφιθέατρο της Σίνα. Εργαστήρια, αγώνες, καταλήψεις, πολιτικά περιοδικά. Ταυτόχρονα ωδείο, πολύωρη μελέτη στο πιάνο, εξετάσεις.

Μια ζωή στο δίλημμα «Μουσική ή Φυσική;» Πότε νικούσε η Μουσική και πότε η Φυσική έπαιρνε κεφάλι. Δέκα χρόνια δασκάλα πιάνου στο ωδείο. Στα τριάντα πρώτος διορισμός, ως φυσικός, στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Εικοσιεννιά χρόνια στο δημόσιο σχολείο, τη μια πόλεμος, την άλλη ειρήνη. Είκοσι χρόνια στην πολιτική, τη μια πόλεμος, την άλλη ειρήνη. Και στο τέλος ανάπαυλα και αναστοχασμός. Ο αναστοχασμός έγινε γραφή. Και η γραφή έγινε βιβλίο, για όλους αυτούς που ονειρεύτηκαν πολύ.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:

Είναι δυνατόν δύο άνθρωποι που δεν έχουν γνωριστεί ποτέ, ούτε καν γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, να βλέπουν το ίδιο όνειρο κάτω από το σεντόνι τους; Θα βρεθούν ποτέ μαζί σε αυτόν τον κόσμο ή στον κόσμο των ονείρων;

Η Ελένη Αλταμούρα, η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος, γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1821 και ντύθηκε άντρας για να σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία. Εκεί παντρεύτηκε και γέννησε τρία παιδιά. Πέθανε στις Σπέτσες, ξεχασμένη, χαμένη μέσα στις δεισιδαιμονίες και στην τρέλα του μυαλού.

Η Μπιάνκα και ο γιος της ο Αλεσάντρο, στη Νάπολη, και η Σοφία, στην Αθήνα, ονειρεύονται το σπίτι της Ελένης στις Σπέτσες όπως το ζωγράφισε ο μικρότερος γιος της. Ως φανταστικοί απόγονοί της, μπλεγμένοι στο δίχτυ του ίδιου ονείρου, ξετυλίγουν τις ιδέες τους, τα οράματά τους, τους αγώνες τους, τις ελπίδες τους, τους έρωτές τους. Πολιτική, επιστήμη και τέχνη πρωταγωνιστούν στις ζωές τους. Η Μπιάνκα πεθαίνει και ο Αλεσάντρο, οδηγημένος από τα γραφτά της μητέρας του, ξεκινά να αναζητήσει την ιστορία του. Κάπου εκεί θα συναντήσει τη Σοφία που, αγνοώντας τη σχέση της με όλα αυτά, έχει αφεθεί να την παρασύρει το όνειρο.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.